Operatie Abby.

Vanmorgen naar de dierenarts geweest met 1 van mijn ratten, Abby. Ze had een tumor die verwijderd moest worden, dus ik ging er eigenlijk heen voor controle en eventueel afspraak voor de operatie. Bleek dat ze 's middags nog genoeg tijd had om haar te opereren, dus heb ik haar daar gelaten. Hoe sneller de tumor weg is, hoe beter.

Abby kon ik al vroeg weer ophalen, ze was snel wakker. Nare wond, hoop dat  ze de hechtingen er niet vandaag (of de komende dagen) al uit haalt zelf.. Ze is nog ontzettend wiebelig en koud (v/d narcose denk ik), maar ze wil niet stil zitten. Ze knaagt echt overal op, terwijl zij dat eigenlijk nooit doet. Weet niet of dat door de pijn komt oid, maar hoop dat ze snel weer rustiger wordt. Nu blijft ze even in een grote vervoersbox met 3 warme kruiken. De komende dagen moet ik haar maar even apart houden met zo'n wond.

Helaas zei de dierenarts dat het weefsel wat om de tumor heen zat, er helemaal niet goed uit ziet. De tumor is wel helemaal weg, maar ze zeiden dat er een grote kans is dat ze er (snel) weer een tumor bij kan krijgen. Abby is bijna 2 jaar, dus nog niet heel erg oud. Maar goed in de gaten houden of ze geen nieuwe tumor heeft.

Thuis!

Woensdag besloten om die dag nog naar huis te gaan, weg van mijn opname bij de Rielerenk. 

Het was geen goede afdeling voor mij. De verpleging had blijkbaar moeite met het feit dat ik ze niet over me heen liet lopen, dus deden ze niet vaak aardig, waardoor ik niets aan ze had. Kon met te weinig mensen praten. Wat juist wel de bedoeling was natuurlijk, maar dat ging echt te moeilijk voor mij daar. 

Ook was het programma te zwaar voor mij. 4x per week sporten. Op zich goed, maar dan wél wanneer ik het lichamelijk aan kan en zeker niet 2x op 1 dag. Daar had ik iedere week weer ruzie over en heb er geen zin meer in. Ze luisterden absoluut niet naar mij en als ik iets niet kon doen, dan was dat gewoon omdat ik niet wilde, niet omdat het fysiek voor mij onmogelijk was. 

Verder.. Tja, psychotisch ben ik niet volgens mij. Ja, ik hoor stemmen en zie soms vage dingen, maar ik hoor niet opgenomen te zijn op een psychose afdeling. Dat is wel duidelijk geworden. Nu krijg ik waarschijnlijk ambulante hulp van het psychose team, maar dat moet allemaal nog besproken en geregeld worden.

Voor nu ga ik proberen te genieten van het thuis zijn, al voel ik me strontberoerd door mijn nieuwe medicatie (Risperdal). Kramp in mijn gezicht, nek en armen. Totaal geen energie. Hoofdpijn, misselijk, duizelig, kwijlen, moeite met praten en slikken, slecht zien, trillende armen en handen. De psychiater was het gelukkig met mij eens dat dit niet goed was en dat ik weer minder Risperdal moet nemen. Ook heeft ze mij pillen voorgeschreven die de bijwerkingen tegengaan voor het weekend en ze helpen in ieder geval een beetje. Hopelijk kan ik dit weekend uitrusten en dat de pillen hun werk goed blijven doen. 

Misschien even geen blog voorlopig, als ik me zo beroerd voel. Volgende week hopelijk weer. Een fijn weekend allemaal! 

Hoe is het nu?

Om eerlijk te zijn heb ik deze post al eventjes klaar. Ik heb ontzettend zitten twijfelen of ik dit wel zou moeten delen met iedereen. Want het is geen vrolijk, luchtig verhaaltje. Het is de keiharde waarheid voor mij. En weetje? Als je niet wil weten hoe het allemaal zit, helemaal prima, dan lees je het niet. Even goede vrienden. Snap best wel dat dit voor sommige mensen te vervelend, naar of moeilijk is om te lezen. Dus stop dan hier.

Voor de degenen die het wel willen lezen, ga naar de volgende alinea.  

Ik weet eerlijk gezegde niet zo goed waar ik over moet schrijven, waar ik mee moet beginnen. Er gebeurt zo ontzettend veel in mijn hoofd, het is zo druk. Het is bijna onmogelijk om orde in deze chaos te scheppen. Hier een aantal voorbeelden, al is het in mijn hoofd nog 10x zo erg. Ik heb dan ook niet alles hier geschreven.

Mijn gedachten

- Wie ben ik, wie ben ik écht?

- Waarom ben ik wie ik ben? 

- Waarom ben ik hier, wat is mijn doel? Welke richting moet ik op?

- Waarom slaap ik zo weinig? 

- Waarom wordt er hier op de afdeling nou zo weinig naar mij geluisterd? Wat doe ik fout? Waarom nemen

   ze mij vaak niet serieus?

- Waarom ben ik nog steeds zo bang om aan te geven dat het niet goed gaat, zowel hier aan de verpleging,      als aan mijn ouders thuis?

De stemmen

- Waarom ben je zo dik, eet dat toch niet. Nee, dag mag je NIET eten, leg weg!

- Praat eens niet over je pijn, dat interesseert toch niemand, maak je alleen maar vijanden mee.

- Sta eens op van je luie reet en doe iets actiefs, geen wonder dat zo dik bent, je bent walgelijk.

- Je kunt ook nooit eens iets goed doen, waardeloos geval.

- Je verdient alle pijn, je verdient het om jezelf pijn te doen, het is je straf.

Overige gedachten etc. 

- Wat moet ik nog doen? (schoonmaken, opruimen, afwassen, boodschappen)

- Heb ik wel al mijn medicijnen op tijd ingenomen?

- Ben ik niet vergeten om iemand te bellen of smsen en ben ik geen afspraken vergeten?

- Heb ik wel genoeg schoon ondergoed/sokken/kleding hier op de afdeling?

Het is zo ontzettend vermoeiend. Het is net of je constant een gesprek met iemand aan het voeren bent, elke minuut dat je wakker bent. En slapen doe ik helaas niet veel. Er gebeurt zo ontzettend veel, maar aan iemand uitleggen wat er precies allemaal gebeurt en aan de hand is, lukt me nog steeds erg slecht. Ik weet niet waarom. Misschien is het nog te verwarrend. Ik heb er ook lang over gedaan om dit te schrijven, het grootste gedeelte van de tijd ben ik echt niet 'helder' genoeg om fatsoenlijk te schrijven. Ik vergeet veel woorden of schrijf woorden verkeerd. Irritant, maar helaas, nu niets aan te doen. 

Medicatie is ook veranderd. De Seroquel ben ik nu helemaal vanaf, gelukkig. Nu zit ik op 4mg Risperdal, maar ik heb nog niet echt het idee dat het nu ook helpt. Het gaat in ieder geval nog niet beter dan toen ik hier kwam. Ook moet nodig over slaapmedicatie praten met de psychiater. Zoals ik al zei slaap ik erg slecht, al sinds ik opgenomen ben en ze mijn sleepmedicatie zonder reden gestopt hebben. Het maakt alles nog weer net even moeilijker. 

Met de verpleging kan ik helaas nog steeds niet zo goed overweg. Met sommigen al wel beter, met anderen nog helemaal niet. Elke keer weer krijg ik het idee dat ze niet naar mij luisteren, door bijna alles wat ik aangeef, naast hun neer te leggen. Ik heb dit zelfs bij de psychiater aangegeven en volgens haar komt het omdat deze verpleging anders geschoold is dan de oude. Oké, dan kan best, maar dat is hier toch echt geen reden voor? Wat een onzin zeg. Al werk je in het bos, daarom kun je nog wél naar mensen luisteren. 

Ik heb echt het gevoel dat zij voor een deel mijn behandeling erg in de weg staan en daarmee ook mijn herstel, voor zover dat, op dit moment hier, mogelijk is. Ik voel me nu steeds slechter eerlijk gezegd en wat heeft dat nou in hemelsnaam voor zin? Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik er last van heb. Ik verwacht echt geen wonder en dat ze mij hier even genezen, dat kan gewoon niet. Maar op deze manier kan ik hier ook niet alles uithalen en krijgen de behandelaren ook geen goed beeld van mij tijdens deze observatieperiode. Ergens ben ik dan ook heel erg bang dat ze weer met een onzin verhaal komen wanneer ik de 6 weken erop heb zitten.

 

Hug Me!

Een cadeautje van mijn oom & tante, super lief!

Opname bij Team Psychose.

Vorige week dinsdag werd ik verwacht op de Rielerenk bij Team Psychose. Dit was alleen niet doorgegeven aan mijn hoofdbehandelaar, die mij dus ook niets hierover heeft kunnen vertellen. Woensdagochtend werd ik door mijn hoofdbehandelaar gebeld en toen zei ze dat ik sowieso op vrijdag opgenomen kon worden. Maar waar, dat wist ze niet. Vreemd. Ze zou terug gebeld worden, dus ik zat te wachten op die informatie.

Net na dit gesprek werd ik gebeld door iemand van Team Psychose, die mij dus vertelde dat ze mij op dinsdag hadden verwacht, waar ik verbaasd op reageerde. Maar goed, met die man afgesproken dat ik nog mocht komen die woensdag, om 15:00. Hierna nog weer even met mijn hoofdbehandelaar gesproken en verteld hoe en wat. Ik had mijn opname plek nu en ik had geen zin om ergens over in discussie te gaan of wat dan ook, dus het was een kort gesprek. 

Woensdag om 15:00 kwam ik op de Rielerenk en gelukkig werkte er iemand van de verpleging die ik al kende. Mijn spullen uitgepakt, bed opgemaakt en daarna in de huiskamer gaan zitten, wat thee gedronken. Ik sprak de assistent arts pas laat die dag, dus daar heb ik een tijdje op moeten wachten. Ondertussen wel kennis gemaakt met de meeste mensen hier. Sommigen zijn wel oké, anderen spreek ik eigenlijk helemaal niet. Maar het is niet zoals bij mijn vorige twee opnames helaas. De sfeer is heel anders, het is niet gezellig, iedereen heeft altijd wat te zeiken over iets of iemand anders. Het is saai en niet prettig om hier te zitten eerlijk gezegd. Daar heb ik wel last van. Zie er ook niet naar uit om zo'n lange tijd tussen deze mensen te zitten.. 

De nacht van woensdag op donderdag heb ik nauwelijks geslapen. Om 8:30 mezelf uit bed gesleept voor een beker thee en een glas melk. Om 9:45 is de dagopening op deze afdeling en dan drinken we daarna nog gezamelijk koffie. Het eerste therapie blok is om 10:45. Om 12:00 is de lunch in de kantine, vaak ook gezamelijk. Daarna hebben we even tijd voor onzelf. 's Middags hebben we ook nog een therapie blok.

Maar alles is dus heel anders dan ik gewend ben hier op de Rielerenk. Nouja, sommige dingen zijn hetzelfde gebleven. En daarmee bedoel ik de problemen. De communicatie is nog steeds zo goed als afwezig. Mijn medicijnlijst klopt voor geen meter. Mijn medicijnen waren te laat binnen gekomen. Echt, het gaat weer geweldig. Oh, en ik heb heel veel sport en conditietraining op mijn programma. Alweer. En als ik ze dan voor de zoveelste keer uit leg dat ik dat soms niet kan doen en zeker niet zo vaak, kijken ze me dom aan. Er is hier volegens mij NIEMAND die mijn dossier heeft gelezen. En ik word er echt niet goed van om alles wéér 100x uit te moeten leggen en wéér boos moet worden voordat iemand luistert en er iets gebeurt. Ik mag toch hopen dat dit niet de komende 5 weken zo blijft.

- - - 

Afgelopen week zijn er ook nog weer een aantal dingen gebeurd waar ik boos om ben. Heb nog steeds moeite met sommige mensen van de verpleging. Ze zijn echt te bazig en willen te veel laten merken dat zij de baas zijn hier. Erg vervelend. 

Verder heb ik afgelopen week meer mee kunnen doen met het programma dan vorige week. Ging niet elke dag even goed, maar nu weet ik waar ik aan toe ben, dus volgende week gaat het hopelijk nog wat beter.
Morgenvroeg ga ik eerst lekker naar huis toe, ook thuis slapen. Zondagavond moet ik weer terug zijn op de Rielerenk, voor 20:00. Dat is wel even fijn.

Tsja, verder.. In mijn vrije tijd hier ga ik wandelen, series of films kijken, wat lezen af en toe. Ben nog steeds erg moe, omdat ik heel slecht slaap zonder slaapmedicatie. Als dit zo blijft moet ik volgende week toch maar weer even bij de psychiater langs om dit te bespreken. Nu ben ik eerst de Seroquel aan het afbouwen en ben ik met Risperdal begonnen (anti-psychotica). Eerst maar eens kijken hoe dat gaat. 

Nieuwe opname.

Het gaat al een tijdje niet echt geweldig. Niet heel slecht, maar ook niet goed. De laatste tijd ging het eigenlijk steeds slechter, omdat ik nergens voor hulp terecht kon die ik nodig had. Bij de deeltijd behandeling zeker niet. Tja, bij team autisme schoot het ook niet op. Ik vraag me nog steeds af of ik wel autisme heb. Daar verschillen onze meningen nog wel over. De behandelaren vinden van wel, ik en mijn ouders weten het nog zo net niet. 

Ondertussen gingen ook zowel mijn therapeute als psychiater een aantal weken op vakantie, tegelijkertijd. Tijdens deze weken kon ik bij niemand terecht en dat heeft ook wel mee gespeeld. Ik heb het gewoon geprobeerd, maar heb afgelopen weekend toch aan de bel getrokken. Uitgelegd wat er aan de hand is en er is besloten dat ik morgen weer opgenomen wordt bij het psychose centrum. Hier zal ik ook mijn medicijnen mogen veranderen, dat was thuis onmogelijk. 

Dus het is maar even afwachten hoe het daar is, wat ik daar zal gaan doen etc. Ik ben er nooit eerder geweest, dus vind het ook wel een beetje eng. Maar goed, morgenvroeg eerst nog even naar de deeltijd behandeling, waarschijnlijk dus voor de laatste keer. 

Een beetje een wazige tekst, maar ik kan op dit moment even niet heel duidelijk en uitgebreid schrijven over wat er aan de hand is. Dat is nu even te moeilijk. Misschien over een aantal dagen wanneer ik gewend ben. 

Veranderingen.

Deeltijd

Ik volg nu 9 weken de resocialiserende deeltijd, maar ik ben er achter gekomen dat het voor mij gewoon niet werkt, zoals het nu gaat. Ik heb een aantal keren therapie in een groep, met mensen die uiteenlopende problemen hebben. Super voor sommige mensen, die vinden er veel steun en hebben er echt veel aan. Maar het is niets voor mij. Niet lullig bedoeld, maar ik hoef niet ook nog 7x de problemen van mensen aan te horen en die mensen te moeten helpen. Sorry, maar ik kom voor mijzelf, niet voor anderen. En ik voel me ook niet op mijn gemak om over mijzelf te praten in de groep. 

Meerdere keren heb ik dit moeten aangeven, voordat ze er eindelijk eens naar luisterden. De laatste 2 weken ben ik alleen op dinsdag geweest naar ergotherapie en creatieve therapie. Daar heb ik wat aan en voel ik me om mijn gemak. 

Vorige week heb ik samen met mijn moeder een gesprek gehad met mijn zorgcoördinator. Ik heb duidelijk aangegeven wat ik vind, denk en wil. Mijn moeder ook. En daar was hij het duidelijk niet mee eens. Wat hij dan ook weer een groot probleem vond blijkbaar. Hij kon het niet hebben dat wij het niet met hem eens waren. Hij bleef maar over dingen praten wat voor mij helemaal niet interessant was en hij dacht volgens mij wel beter te weten wat wel/niet goed voor mij is. Heel irritant en zowel ik als mijn moeder hebben dat ook aangegeven en gezegd dat hij ons echt niet op andere gedachten kon brengen. 

Gisteren is mijn evaluatie van de deeltijd gedaan door de behandelaren. Nu krijg ik een ander programma aangeboden. Als het goed is krijg ik vandaag nog mijn nieuwe programma toegestuurd, maar goed, dat is afwachten. Ik zal in ieder geval een paar onderdelen laten vallen en andere onderdelen daarvoor in de plaats doen. 

Mijn zorgcoördinator heeft dus wel gezegd wat ik wel wil doen. En een nieuw programma gemaakt. Ik kon ook kiezen of ik in een kleine groep een therapie wil volgen, of meer individuele afspraken met hem zou hebben. Naar aanleiding van ons vorige gesprek, heb ik voor de therapie in een kleine groep gekozen, want ik kan gewoon niet met hem praten.
Nou, dat vond hij toch wel erg vreemd en vroeg waarom ik het niet prettig vond. Ja, sorry hoor, hij kan dat zelf ook wel bedenken waarom niet. Maar goed, ik heb een mail gestuurd waarin ik het heel duidelijk nog eens uitgelegd heb. Woensdag spreek ik hem weer en ik denk dat hij niet blij is met mijn mail, maar dat is dan jammer. Ik zit daar voor mezelf, niet voor hem of wie dan ook. Het is tijd dat hij dat nu eens een keer gaat beseffen. Blijkbaar moet ik daarvoor eerst boos worden. 

Therapie

Mijn therapeute is ook weer terug van vakantie. Vorige week heb ik haar kort even gesproken. Gisteren heb ik een goed gesprek met haar gehad. Ze heeft veel gevraagd en luisterde naar wat ik zei. Dat was ook wel eens fijn voor de verandering. Al was het ook heel erg zwaar. Nu zie ik haar volgende week vrijdag weer.

Medicijnen

Ik wil al een hele tijd van mijn Seroquel/Quetiapine pillen af. De bijwerkingen zijn naar, vooral de vele kilo's die ik ben aangekomen. Daar heb ik erg last van en ik wil dan ook deze medicijnen afbouwen en met een andere starten, waar niet zulke bijwerkingen aan vast zitten.
Mijn psychiater gaat vandaag proberen te overleggen hoe we dat moeten aanpakken. Ze durfde het zelf niet zo goed te beslissen, dus hopelijk hoor ik morgen hoe ik moet afbouwen. Anders moet ik tot maandag wachten. Ik heb een redelijk hoge dosis en ze zijn bang dat ik in een psychose raak, dus afbouwen zal wel eens lang kunnen duren. Maar goed, dat maakt mij niet uit, zolang ik er maar mee kan stoppen. Dan kan ik eindelijk weer al de extra kilo's kwijtraken. 

Bewegen

Afgelopen week heb ik helaas niet veel kunnen doen, mijn bijholtes waren weer eens ontstoken en met hoofdpijn kan ik niet lekker sporten. Het ging de afgelopen 2, 3 dagen wel beter, maar vandaag is de hoofdpijn weer op komen zetten helaas. Misschien dat ik later op de avond nog een stukje ga hardlopen als ik me beter voel. Morgen wil ik weer naar de sportschool, dus hopen dat de hoofdpijn dan weer helemaal verdwenen is. 

Sporten.

Een tijdje geleden heb ik het hardlopen weer opgepakt. Het is echt een stuk zwaarder nu, maar ik merk dat ik steeds wel iets makkelijker loop, waardoor ik ook langzaam kan gaan opbouwen. Ik heb nog wel snel last van mijn enkel en mijn kuiten, maar dat gaat hopelijk ook binnenkort wel minder pijnlijk worden.

De laatste keer dat ik gelopen heb, heb ik het 10 minuten volgehouden. Het is nog niets, maar ik moet toch ergens starten. Hiervoor heb ik een aantal keren 5 minuten gelopen en een keer 8 minuten. Ik loop zowel buiten als in de sportschool en ik wil 3 keer per week hardlopen aan gaan houden nu. Iedere sessie doe ik 2 minuten bij de tijd op en ik ga nu eerst weer werken naar 30 minuten hardlopen zonder te hoeven stoppen tussendoor. 

Ook ga ik 1 keer per week mountainbiken. De eerste keer was zwaar en ik was de weg een beetje kwijt, maar het was ook erg leuk. Ik heb toen ongeveer 75 minuten gefietst en diezelfde route wil ik voorlopig aanhouden. Over een tijdje wil ik wel een langere route gaan volgen, maar dat kan mijn lichaam nu echt nog niet aan. 

Ik ga wel doordeweeks iedere dag naar de sportschool toe. Hopelijk kan ik mijn conditie snel verbeteren. Ben nog bezig met een schema te maken voor volgende week, maar dat komt helemaal goed. :)

Bijbel.

De jongerenbijbel die ik een aantal jaren geleden
van een vriendin (Kirsten), heb gekregen.

Nu zullen de meeste mensen die dit lezen het misschien wel raar vinden dat ik in de bijbel aan het lezen ben.  Ik was er eigenlijk al in begonnen toen ik hem gekregen had, maar na een tijdje kon ik het niet meer bijhouden, helaas. 
Dit weekend heb ik het grote, zware boek er maar weer eens bij gepakt en ben ik weer bij het begin begonnen. Ik probeer iedere dag een stuk te lezen in ieder geval. 

Ik merk nu wel dat ik de tekst veel makkelijker kan lezen en er veel meer van begrijp dan de vorige keer. Al ben ik nog steeds erg blij met de extra informatie die bij de tekst staan, die verduidelijken sommige dingen net even iets beter. Sommige dingen zal ik misschien wel nooit helemaal goed begrijpen. 

En natuurlijk vragen mensen zich altijd gelijk af, of je in (een) God gelooft, wanneer ze zien/horen dat je de bijbel leest. Tja, goede vraag. Het is niet zo dat ik in God geloof, maar het is ook niet zo dat ik er niet in geloof. Klinkt natuurlijk een beetje vaag. Maar het komt er gewoon op neer dat ik persoonlijk geen bewijs heb dat absoluut God bestaat en ook geen bewijs dat God absoluut niet bestaat. 

Dus, ja, ik ben gewoon een vrouw ben die de bijbel leest, omdat ik het interessant vind. Als ik ooit bewijs vind dat voor mij persoonlijk bevestigd dat God bestaat, goed. Als dat nooit gebeurt, ook goed. 

* * *

Ik heb wel gemerkt dat het lastig is om deze bijbel mee te nemen. Het kan wel natuurlijk, maar hij is eigenlijk net iets te groot en te zwaar. Daarom ben ik op zoek naar een bijbel in een kleiner formaat die makkelijk in een tas past. En hopelijk vind ik er 1 die er ook nog eens mooi uitziet aan de buitenkant, altijd leuk. ;) 

Foto's Brussel.

Brussel.

Afgelopen donderdag rond 15:00 ging ik richting Brussel. 4 uur later waren we bij de jeugdherberg aangekomen en de camper daar geparkeerd.
Daarna zijn we naar het centrum gegaan, waar we wat rond hebben gekeken, maar de meeste winkels waren al dicht. Alleen in een paar souvernir winkels gesnuffeld.
We gingen ook redelijk laat eten, rond 21:00 zaten we eindelijk in een restuarant. We kregen drinken en bestelden ons eten. Waar we uiteindelijk meer dan een uur op hebben moeten wachten. Veel mensen gingen al weg omdat ze te lang op hun eten moesten wachten en ik kan ze geen ongelijk geven. Ze hadden ons ook niet nog een kwartier moeten laten wachten. Maar het eten was wel erg lekker gelukkig.
Uiteindelijk lagen we rond 1:30 in bed de eerste nacht. 

Vrijdag hebben we in de herberg ontbeten. Redelijk goed ontbijt gelukkig. Later in de ochtend hebben we mijn tante bezocht in het ziekenhuis in Brussel. Op dat moment ging het eigenlijk heel goed, wat fijn was om te zien/horen. Nu gaat het helaas iets minder, maar hopelijk komt het helemaal goed. *fingers crossed* 
's Middags zijn we naar Oceade geweest, een waterpark net buiten het centrum. Was een leuk, maar klein zwembad met een aantal superleuke glijbanen, ook buiten. Na iets meer dan 3 uur was ik zo moe en had ik zo'n spierpijn van constant trappen lopen, dat we ons weer aan hadden gekleed en buiten wat hadden gegeten. Gelukkig hoefden we toen niet zo lang te wachten. 
Bij de herberg nog wat gedronken en gebruik gemaakt van de gratis wifi. Was toch wel erg handig. 

Zaterdag zijn we het centrum in geweest om te shoppen. Veel leuke winkels gezien, maar weinig gekocht. Alleen een shirt bij de H&M en een sportbeha, fietsbroek + fietsshirt bij Sportsdirect. Was erg goedkoop, dus dat kon ik niet laten hangen. 
's Avonds zijn we naar het Brussels Summer Festival geweest. Vooral het optreden van K's Choice was erg mooi, heb er echt van genoten. De rest was niet geweldig, maar het was zeker wel gezellig. Amy MacDonald trad als laatste op, maar na een paar liedjes zijn we terug gegaan naar de metro om de drukte voor te zijn. 
In de herberg weer eventjes op de wifi, maar ik was uitgeput en had veel last van m'n spieren, dus ben niet al te laat gaan slapen.

Zondag hebben we uitgeslapen en in de camper ontbeten. Daarna de spullen ingepakt en zijn we weer richting huis gegaan. Onderweg twee keer gestopt om wat te eten & drinken, rond 16:00 waren we weer terug. Heb wat gedronken en ben daarna gelijk m'n bed in gekropen. Kon niet echt slapen, dus heb 's avonds tv gekeken en rond 1:00 weer in slaap gevallen. 

Boekenmarkt.

Gisteren was het weer tijd voor de jaarlijkse boekenmarkt hier in Deventer. We waren weer redelijk vroeg in de stad, iets na 8u. We hebben niet alles kunnen zien, ook al hebben we ongeveer 5 uur lang bij de kramen gekeken.

 Ik heb me ook erg ingehouden dit jaar. Normaal kom ik altijd met iets van 20 boeken thuis en dit jaar maar 4:

1. Stephen King - Cujo
2. Stephen King - On Writing
3. Yann Martel - Life of Pi
4. Luís Miguel Rocha - The Holy Assasin

Deze kan ik in de kast zetten tussen de andere 200 boeken die ik nog steeds moet lezen.. :p Ik koop nieuwe boeken en dan eindig ik altijd weer in de bieb, dus de stapel boeken thuis die ik moet lezen, wordt alleen maar groter. 

Ik ben nog in 2 of 3 boeken aan het lezen, al een langere tijd, dus die moet ik eerst even opzoeken en uitlezen. Morgen m'n slaapkamer even opruimen en dan vind ik ze vast wel ergens verstopt. 

En als laatste: Heeft iemand nog tips? Boeken die ik écht gelezen moet hebben? :)

Sport dag 1 & 2

Nou, gisteren voor het eerst naar de sportschool geweest. Heb niet zo heel veel gedaan, ben ongeveer een half uur binnen geweest. Helaas was mijn linkerbeen het er niet mee eens en heb ik bijna de hele nacht wakker gelegen van de pijn. Niet zo'n goed begin..

Vanmorgen ben ik wel gewoon weer naar de sportschool gegaan, heb alleen wat dingen aangepast. Vandaag heb ik veel meer aan mijn armen gewerkt en mijn benen heb ik een beetje ontzien. Maar eens kijken hoe mijn lichaam vanavond gaat reageren. 

Verder fiets ik van maandag t/m donderdag ook sowieso gemiddeld wel 40 minuten, dus op de sportschool sla ik dit voorlopig (meestal) gewoon lekker even over. :)

Actief.

Nou, ik ben blij dat we ook eens goed weer hebben tijdens de zomer voor de verandering, maar iets minder warm zou wel prettig zijn. Het is binnen gewoon niet te doen 's nachts, dus goed slapen zit er niet echt in helaas. Wel heerlijk dat het nu even regent. :)

Vanavond heb ik, voor de regen gelukkig, nog even 5 minuten hard gelopen. Heb er nog wel moeite mee om het op te bouwen, mijn benen en enkel doen behoorlijk zeer helaas. Maar ik blijf het proberen. De warmte is nu ook niet bepaald bevorderlijk als je gaat hardlopen nu.

En ik heb mij vandaag, voor het eerst sinds jaren, ingeschreven bij de sportschool. Ik heb er echt super veel zin in om daar aan mijn conditie te werken, mijn spieren sterker te maken en natuurlijk om al die kilo's er weer af te krijgen. Morgen ga ik voor de eerste keer, dus ben benieuwd. 

Verder wil ik ook lekker blijven wandelen en zo veel mogelijk met de fiets gaan ipv de scooter. Over een tijdje ga ik ook mountainbiken, wat me echt heel leuk lijkt. 

Kortom, ik blijf wel bezig zo. ;) 

Ivory.

Volgens mij is dit de eerste foto van Ivory die ik heb kunnen maken en ze is nu toch al weer een half jaar oud. Binnenkort toch maar eens even kijken of ik met de camera wat leuke/mooie foto's kan maken. :)

Nieuwe week.

Maandag

• 10:45 - 12:00 Behandelregie
• 15:15 - 16:45 PMT
• 's avonds wandelen

Dinsdag

• 10:45 - 12:00 CTB
• 14:00 - 15:00 Gesprek met SPVer
• 17:00 - 17:30 Gesprek met zorgcoördinator
• 's avonds hardlopen

Woensdag

• 10:45 - 12:00 Problemen oplossen
• 12:30 - 14:00 Realistisch denken
• 's avonds wandelen

De komende 3 dagen zijn behoorlijk druk. Nouja, voor mij in ieder geval. Vooral maandag ben ik niet zo blij mee qua therapie tijden. PMT is opeens naar maandag verplaatst (ipv donderdag) op een rot tijd voor mij en ik vind het al niet zo geweldig. Zit er over na te denken of ik het wel wil blijven doen. Ik kan zo de hele dag niets beginnen. 

Dinsdag is ook vol, al heb ik normaal alleen CTB 's morgens, maar dat valt nu uit. Hoop dat er wat nuttigs uit de 2 gesprekken komt in ieder geval. Ben wel benieuwd, vooral in het gesprek met de zorgcoördinator. Ik zal me nooit serieus genomen voelen door hem, aangezien hij tijdens de eerste keer dat ik groepstherapie had, zei dat er in de psychiatrie niet over pijn wordt gesproken. 

Woensdag heb ik altijd 2 blokken therapie, ook (helaas) gegeven door mijn zorgcoördinator. De groep is op zich wel oké, maar ik voel me nog lang niet op mijn gemak daar. Ik ga een groep vreemden toch echt niet vertellen wat voor problemen ik heb etc. Niet mijn ding. Eerlijk gezegd zie ik mijzelf daar niet een half jaar zitten. 

Boeddhisme.

Nu zullen jullie allemaal wel denken, waarom plaatst zij een blog over Boeddhisme? Ik zal het zo goed mogelijk proberen uit te leggen. 

Al een aantal maanden ben ik boeken over psychologie aan het lezen. In 1 (of misschien meerdere) boek wordt verwezen naar het Boeddhisme en de leer hiervan. In het begin snapte ik er niet echt veel van, maar het leek mij erg interessant om toch eens wat meer op te zoeken over het Boeddhisme. En dan ook vooral waarom er in psychologie boeken naar een vorm van Boeddhisme wordt verwezen. 

Waar het meestal op neerkomt, is dat mensen met bepaalde psychologische aandoeningen er baat bij kunnen hebben om via het Boeddhisme te leren mediteren. Het komt vaak best wel overeen met mindfulness oefeningen. 

Hier wat meer informatie:

Essentieel in dit denken is het inzicht dat het vooral de intensiteit van de huidige situatie is waar we mee zouden moeten werken. Dat leidt tot een directe ervaring van wat zich voordoet: pijn is pijn, plezier is plezier. Daarmee wordt de cyclus doorbroken omdat het 'nu' centraal staat en niet de herinnering.

Beoefening helpt in sterke mate de identificatie te doorbreken en de aandacht eenpuntig te richten op de verlichting. Door die doorbreking kunnen we tenslotte de oude patronen waarnemen zonder er in mee te gaan. Beoefening leert ons te zien, te ervaren wat zich op een bepaald moment aan ons voordoet zonder dat we dat verder hoeven te laden met onze herinneringen. Wanneer we ons vandaar uit direct en eenvoudig kunnen verbinden met situaties zoals ze zijn, ontstaat er automatisch een gevoel van vrijheid, een gevoel van vreugde. Op dat moment kunnen we stoppen met vechten en kunnen we ontspannen. Zoals we de voortglijdende wolken kunnen zien, zonder dat we ze zijn, zo kunnen we onze gedachten en gevoelens zien zonder dat we ze zijn. We kunnen ze waarnemen, observeren en voorbij laten glijden. Daardoor verliezen ze hun kracht en worden we vrij van pijn en lijden, als we dit steeds herhalen. 

- - -

Leef in het hier en nu. Laat de dingen die gebeuren in je leven zo zijn. Vecht er niet tegen. Merk op dat het er is en laat het dan weer van je af glijden. Probeer situaties meer er te laten zijn dan er altijd tegenin te gaan. Zo kun je rust in jezelf proberen te vinden.

Klinkt allemaal mooi, maar het vergt wel tijd, inspanning en zelfreflectie. Sommigen vinden dit gewoon onzin, anderen durven het niet aan omdat ze bang zijn zichzelf te verliezen. Allemaal heel begrijpelijk, vind ik. 

Na veel informatie over mindfulness te hebben gelezen en over meditaties van Boeddhisten, vind ik het persoonlijk erg goed en interessant klinken. Dit is zeker iets waar ik nog mee bezig wil gaan, omdat ik bij mindfulness oefeningen ook wel baat heb. Maar het mediteren met anderen in een Boeddhistisch centrum lijkt me ook wel goed om in ieder geval te proberen en dat ga ik ook zeker doen. Misschien is het niets voor mij, misschien juist wel. Daar kom ik maar op 1 manier achter. :)  

Ik ga de komende tijd dan ook proberen zoveel mogelijk informatie te verzalen over het Boeddhisme en de meditatievormen die zij handhaven. 

2 weken later.

Het is alweer even geleden dat ik wat heb geschreven. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Er is genoeg gebeurd, maar op 1 of andere manier komt het er allemaal niet uit. 

Ik ben nu al weer 2 weken thuis. Aan de ene kant heel fijn, maar ook (nog steeds) erg vermoeiend. Het is zwaar, daar ben ik heel eerlijk in. Er zijn veel dingen waar ik moeite mee heb, maar sommige dingen gaan nu ook wel iets beter. Dus laten we met het positieve beginnen. :)


Wat gaat er goed: 

• Op tijd naar bed gaan. In plaats van iedere nacht tot 2:00 wakker te blijven, probeer ik nu tussen 22:00 en 23:00 naar bed te gaan. Een half uurtje later af toe is niet erg. Dit ging op zich wel goed, al heb ik er met deze warmte wel moeite mee. Het is nu ook echt te warm hier, waar ik echt van baal.
• Op tijd opstaan. Meestal ben ik voor 9:00 al wel wakker zonder een wekker te hoeven zetten. En ik sta tussen 9:00 en 9:30 op. Voor mijn doen is dit al heel wat. Eerder was ik niet voor 11:00 uit bed te krijgen en had ik heel veel moeite om ook uit bed te blijven. 
• Ik neem iedere dag op het juiste tijdstip de juiste medicatie in. Ook de juiste hoeveelheid. Ik voel ook geen behoefte om er meer te nemen, wat veel stress scheelt voor zowel mij als mijn ouders. Ik heb de medicijnen nu ook in eigen beheer, wat erg goed gaat gelukkig en hoop dat het zo blijft. 
• Bewegen. Eindelijk. Ik kan weer een stuk lopen of fietsen, op basisniveau. Daar ben ik heel blij mij en wil hier ook meer aan blijven werken. Ik hoop mijn conditie langzaam weer wat omhoog te krijgen, tegelijk met mijn spierkracht. Hopelijk wordt de pijn ook minder als mijn lichaam sterker is. 
• Ik volg alle therapieën die ik heb aangevraagd bij de deeltijdbehandeling. Ik ben iedere dag op tijd en heb mijn huiswerk gemaakt. 

Wat gaat er niet goed:

• Er is veel gedoe rond mijn laatste diagnose, namelijk die van autisme. Hier wordt nu nog verder naar gekeken en eventueel ook verder onderzoek naar gedaan. Maar op dit moment zeggen mijn behandelaren dat ik van Borderline Persoonlijkheidsstoornis naar autisme ga en dan opeens wordt er aan beide diagnoses getwijfeld. Ik was het eens met de Borderline Persoonlijkheidsstoornis, hoe heftig dat ook is. Maar ik kom mijzelf er in vinden en herkennen. Waardoor ik ook mogelijkheden voor therapie zag. Bij autisme heb ik dat véél minder. Misschien omdat ze het mij gewoon niet genoeg uitgelegd hebben, ik weet het niet. Dat zal ik binnenkort wel allemaal te horen krijgen, dus ben benieuwd en ondertussen ook erg zenuwachtig en gespannen.
• Zelfzorg. Mijn kamer netjes houden. Kleding netjes opbergen, zodat ik ze fatsoenlijk kan dragen. Vaak omkleden. Vaak douchen. Vaak tandenpoetsen. Te veel eten. Dit zijn allemaal dingen waar ik toch wél tegen op loop als ik heel eerlijk ben. Het is niet zo dat ik mijn kamer niet meer op kan en me 4 weken niet heb gedouched, zover komt het gelukkig niet. Maar het blijft wel iets waar ik aandacht aan moet besteden en energie in moet steken, om mijzelf deze dingen aan te leren totdat ze voor mij gewoon zijn.
• Stemmingswisselingen heb ik ook nog veel last van. Ik probeer het zo goed mogelijk te verbergen voor de buitenwereld, maar dit gebeurd nog veel te vaak en ik heb hier nog geen controle over. Vind het hierdoor vaak erg moeilijk om contact met mensen te onderhouden.
• Ik ben ook nog steeds erg impulsief. Als ik iets wil, dan wil ik het ook nu meteen, vaak ongeacht wat de consequenties zijn. Hier moet ik ook nog veel aan werken. Ik ben me wel meer bewust van mijn gedrag, dat is de eerste stap. Er wat aan/mee doen is de volgende stap.
• Dissociaties komen nog steeds voor bij mij. Mijn psychotische klachten beginnen ook langzaam weer de kop op te steken om daarna de overhand te krijgen. Vooral de auditieve hallucinaties nemen (sterk) toe op het moment. Visuele hallucinaties minder. Ik ga dit bespreken met mijn therapeut volgende week. Misschien moet ik andere medicatie proberen, misschien begin ik aan deze medicatie te wennen.
• Er valt erg veel uit bij de deeltijdbehandeling heb ik gemerkt. Iedereen moet natuurlijk op vakantie, dus dan vervalt de therapie. Maar de therapie vervalt ook zonder dat ik het te horen heb gekregen of dat het verplaatst is naar een ander lokaal. Hierdoor heb ik nu al 2x in 4 dagen voor niets daar gestaan, waar ik ontzettend van baal en ook boos om ben. Ik mag toch hopen dat dit niet zo door blijft gaan, want dan kan ik de motivatie ook niet meer opbrengen om te komen.
• En de laatste, maar waarschijnlijk wel de belangrijkste: op tijd om hulp vragen. Voor mij is dit nog steeds een heel groot probleem. Soms omdat ik aan mezelf niet wil toegeven dat het fout gaat, soms omdat ik dat niet aan anderen wil toegeven. Ik heb er vooral veel moeite mee, omdat ik door o.a. stemmingswisselingen zomaar uit het niets mezelf wat aan wil doen, zonder dat daar echt een concrete reden voor is. Voor anderen is dit vaak onbegrijpelijk en ben ik bang voor de reacties die ik krijg hierop. Net als met de fibromyalgie, waar ik ook veel onbegrip tegenkwam en er pijnlijke dingen tegen mij gezegd werden door mensen van wie ik het niet had verwacht. Het heeft me bang gemaakt om helemaal open te zijn. Ik durf niet meer, omdat ik bang ben voor weer nare reacties. En tja, op welk moment, op welk punt, is het goed om extra hulp in te schakelen? En wanneer word je serieus genomen? Ontzettend moeilijk voor mij en ik weet gewoon niet wat ik er mee moet op dit moment. 

Nou, dat waren de 2 lijsten dan. De positieve wat korter dan de negatieve, maar dat maakt niet uit. Er zijn in ieder geval positieve dingen, dat is belangrijk. Maar ook aan deze punten moet ik blijven werken om ze positief te houden en dat probeer ik zeker. 

De negetieve lijst is wat uitgebreider allemaal. Er zijn nog veel te veel dingen waar ik mee zit, waardoor ik gewoon vastloop in het leven eigenlijk. Ik denk dat het wel goed is dat ik ze even opgeschreven heb en voor mijzelf helder heb wat er nog lang niet goed gaat (en waarom niet). Het is allemaal veel complexer dan ik hier heb beschreven, wat ik dan tijdens therapie ook zo kan bespreken en kijken welke mogelijkheden er zijn om aan wat dingen te werken. Maar goed, dat komt wel. 

Ontslag.

Afgelopen maandag ben ik om 16:30 met weer met ontslag gegaan van de Rielerenk.

Vrijdag mocht ik al een nachtje thuis slapen en vanaf maandag ben ik dus definitief weer thuis. Het is wel heel erg wennen, maar m'n eigen bed ligt toch een stuk fijner. Plus de katten komen er weer gezellig bij. Het lawaai van de ratten 's nachts heb ik wat minder gemist haha. Maar ben ook blij die weer te laten kunnen rondrennen.

Dus.. Nu is het proberen een goede balans overal in te vinden, wat ik altijd best wel moeilijk vind. Ook nu. Ik merk dat het ontzettend veel energie vreet om te wennen thuis. Misschien toch maar weer een soort schema maken van een aantal dingen om me aan te houden, iets wat soms wel helpt. Hopelijk ben ik dan ook iets minder moe.

Ook ben maandag begonnen met de resocialiserende deeltijdbehandeling. Het begin hiervan was geen succes, maar vandaag was wel oké, gezellig. :) Ben benieuwd hoe het morgen gaat, hoop dat de therapeut iets aardiger is dan maandag en meer nadenkt over wat hij zegt. Ik heb geen zin om weer boos te moeten worden, omdat ik niet serieus word genomen. Maar goed, ik zie het allemaal wel. Volgende week moet ik ook op donderdag naar therapie, maar de vrijdag ben ik altijd lekker vrij. Dat is wel fijn.

Ik mis sommige mensen van de afdeling waar ik op zat best wel. Gelukkig is het niet zo heel ver weg en kan ik gewoon op bezoek gaan 'af en toe s avonds. Wel zo gezellig. :)

Maandag.

Aankomende maandag ga ik weer met ontslag van de Rielerenk en zal ik beginnen met de deeltijd behandeling hier. Mijn zorgcoördinator heeft er voor gezorgd dat ik maandag kan starten als enige van onze groep gelukkig, hij zag ook in dat het voor mij niet goed zou zijn als ik tot augustus zou moeten wachten. :)

Deze week krijg ik mijn programma opgestuurd via de mail, dus even wachten nog hoe het er nu precies uit ziet. Heb het vandaag samen met mijn zorgcoördinator besproken en hij zal het allemaal voor mij op een rijtje zetten gelukkig. Ik weet wel dat ik bijna iedere dag een blok therapie heb van 75 minuten. Heb geprobeerd alles zo veel mogelijk over de hele week te spreiden en dat is volgens mij nog wel aardig goed gelukt.

Dus het is deze week nog even de laatste dingen doen. Zoals er voor zorgen dat ik nu eindelijk eens mijn Tramadol krijg. De arts heeft het nog steeds veranderd en ik krijg ondertussen alleen maar meer pijn. Ben heel erg boos en zal morgen hoe dan ook Tramadol krijgen, al moet ik boos haar kantoor binnen stormen. Ik heb het echt helemaal gehad met al dat gezeik en niets doen van de psychiater en arts hier. Ontzettend vervelend en moeilijk.

Verder is het dus eigenlijk nog een weekje uitzitten en proberen mij zo goed mogelijk voorbereiden op het naar huis gaan. :)

Update.

En toen was het alweer 17 juni. De tijd gaat nu eigenlijk wel (veel te) snel voorbij. Over een week moet ik alweer naar huis toe. Zie ik heel erg tegen op nu.

Het was sowieso de bedoeling dat ik 24 juni naar huis zou gaan en dan ook gelijk met mijn deeltijdprogramma aan de slag zou kunnen. Maar nu hoorde ik vanmorgen dat het misschien niet eens mogelijk is. Er is voor 24 juni nog maar 1 plek vrij en wij zijn met 6 personen. Dus het is nog maar de vraag wie er over een week gaat instromen.. Grote kans dus dat ik ipv 24 juni pas ergens in augustus kan starten, waar ik heel erg tegen op zie als dat het geval is. Maar goed, morgen hoor ik waarschijnlijk meer, dus even afwachten nog. :)

Verder hebben ze nu eindelijk eens naar mijn medicatie gekeken, na meer dan een week zeuren dat ik zoveel pijn heb. Wat een gedoe hier zeg. Maar ik krijg ik nu weer Tramadol vanaf vanavond als het goed is. Hopen dat de bijwerkingen niet zo erg zijn als de vorige keer, maar ik weet in ieder geval wat ik kan verwachten en hoop dat de bijwerkingen deze keer minder erg zijn.

Verder gaat het niet echt geweldig. Nog vaak druk in mijn hoofd en last van hallucinaties en wegrakingen. Ben zó moe. Heb totaal geen energie meer. Ik ben gewoon zo uitgeput nu. En ik probeer niet te veel te slapen overdag, maar ik word zo moe van al die pijn en drukte in mijn hoofd.

Vanmiddag heb ik eigenlijk DB Activiteiten, maar ik ga dat maar afzeggen denk ik. Te ver lopen en kan daar toch weinig tot niets doen. Dan ga ik liever proberen een boek te lezen op de afdeling of op het terras. Veel verder dan het terras kom ik toch niet vrees ik.. :(

Nog steeds op VW1..

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik voor het laatst iets geschreven heb. Deels omdat internet hier nauwelijks werkt, deels omdat ik eigenlijk niets wist (en nog steeds niet weet) wat ik moest zeggen.

Ik zit nu al even op de nieuwe afdeling dus. Gelukkig bleek ik al veel mensen (bijna iedereen) te kennen hier, wat voor mij heel veel stress scheelde. Het was prettig om tussen bekende gezichten binnen te komen en niet tussen allemaal vreemden.

De verpleging was voor mij wel nieuw. Met de meesten kan ik wel goed overweg, maar met 1 vrouw helemaal niet. Ze maakte nare opmerkingen naar mij toe, dus ik ontwijk haar zoveel mogelijk. De anderen kan ik wel goed mee praten volgens mij. Al vind ik het wel heel moeilijk om naar ze toe te gaan, omdat ik ze niet goed ken.

Verder..

De laatste dagen heb ik veel pijn door de fibromyalgie. Sommigen nemen dit niet serieus, waardoor ik af en toe wel ruzie heb. Vind het heel vervelend als mensen doen alsof ik mij aanstel oid. Dan trek ik mijn mond wel los.

Ook werken de medicijnen niet echt geweldig (meer). Alleen de Lormethazepam +  Lorazepam 's avonds werken nog een beetje om te slapen. Maar ik ben constant onrustig, de Lorazepam 1mg heeft geen echte werking meer op mijn lichaam. De pijnstiller, Zaldiar, werkt helemaal voor geen meter meer, wat erg lastig is. Ook de 600mg Seroquel is een twijfelgeval als je het mij vraagt.. Het dempt de psychotische klachten een klein beetje, maar ik heb wel meer wegrakingen sinds ik dit medicijn slik. Maar het werkt dus lang niet zo goed als zou moeten, waar ik erg van baal.

Ik heb het heel moeilijk om in het 'hier' te blijven. De wanen en hallucinaties maken dat vaak erg moeilijk en word ik paranoïde en ik wil dan ook graag een oplossing vinden hiervoor, met of zonder Seroquel. Want het is zo ontzettend vermoeiend.

En dan heb ik eindelijk een gesprek met de psychiater hier gisteren, laat hij mij gewoon zitten en komt hij niet opdagen. Wat een klojo zeg. Nu moet ik zeker wéér een week wachten, wat ik dus niet ga doen, want dat red ik simpelweg niet. Het gaat niet goed. En op deze afdeling is dat heel naar, vind ik zelf, maar gelukkig zitten hier ook veel lieve mensen. :)

Van VW2 naar VW1.

Eerder vandaag kreeg ik van iemand van de verpleging hier te horen dat ik morgen naar een andere afdeling ga, namelijk naar Volwassenen 1. Die afdeling zit boven de afdeling waar ik nu zit, Volwassenen 2.

Eigenlijk ga je naar VW1 als voorbereiding wanneer je een verlofdatum hebt. Het is op die afdeling de bedoeling dat je maar 1 programmablok hebt en dat je 's middags zelf je dat in moet vullen. Bijvoorbeeld naar huis gaan.

Nu is dat voor mij juist niet de bedoeling. Ik ben terug gekomen, omdat ik geen structuur had in mijn dagen en geen hulp. Dus toen ik dit vanmorgen hoorde, heb ik gelijk aangegeven dat het voor mij niet goed zou zijn op VW1. Nu gaan ze morgen vragen of ik gewoon mijn programma kan houden zoals het nu op VW2 ook is. Dan blijft de daginvulling gewoon hetzelfde, wat ik heel prettig zou vinden.

Tja, verder weet ik niet echt wat ik moet doen.. Heb er heel veel moeite mee om zo opeens naar een andere afdeling te moeten. Levert mij ontzettend veel stress op. Ook is het daar veel rustiger, stiller dan hier, want veel mensen zijn dus vaak weg. Dus eigenlijk is er niets te doen op VW1 en ik hoorde ook al dat zelfs de koelkast nogal leeg is.. Verheug me er absoluut niet op.

Heb de meeste spullen al ingepakt, vanavond nog de laatse dingen in de tassen doen. Heb ook geen idee hoe laat ik morgen naar VW1 ga, wat ik heel erg vervelend vind ook.

Maar goed.. Daar zal ik dus nog 3½ week zitten, tot ik met de resocialiserende deeltijd begin. Dan ga ik weer naar huis toe en kom ik hier dus alleen voor de deeltijd behandeling.

Vraag!

Ik weet even niet meer wat ik moet schrijven, waarover ik moet schrijven.

Dus, bij deze vraag ik jullie:

 

• Wat willen jullie (nog) van mij weten?
• Over welk onderwerp wil je iets (meer) lezen?
• Waar wil je misschien een foto van zien?

 

Verzin iets, het maakt niet uit wat.

Verras me maar, ook altijd goed.

 

 

 

 



Het Bos.

De bomen, de dieren, Het Bos.
Overal om ons heen, steeds weer.
We zijn ingesloten, door oude, hoge bomen en de Wolven.

Altijd starend, altijd klaar om aan te vallen.
Altijd de baas.
Kruipend gaan wij door Het Bos, langs de Wolven.

Op zoek naar het water, ergens, verstopt.
Diep in Het Bos, moet het er zijn, bij de Wolven?
Misschien.

Blijven kruipen, hoofd naar beneden, kijk nooit op.
Voel, proef, luister, maar kijk nooit. Nooit!

Eindeloos is Het Bos, met haar Wolven.
Eindeloos blijf ik kruipen, zoeken, in Het Bos.

Dag 2.

Vanmorgen is het gelukt om op tijd op te staan en om 8:30 bij de dagopening aanwezig te zijn. Dat is al heel wat. Meestal lukt mij dat niet echt, maar nou had ik gisteren ook al veel geslapen.

Bij de dagopening gelijk weer aangegeven dat ik het individueel wilde doen en dat is vanaf nu dus weer elke ochtend om 8:45 gewoon op de afdeling. Daarna heb ik maar een beetje op bed gehangen, want ik had nog geen programma en het regende te hard om naar buiten te gaan. Uiteindelijk nog eventjes geslapen tot 10:45, toen werd ik opgehaald voor de huiskamervergadering.

Daarna nog wat gelezen en in de huiskamer gezeten. om 12u boven in het restaurant gegeten. Vind het wel heel moeilijk, omdat het daar zo druk is en ik niet kan ontspannen, maar ik probeer het nog wel even..

Na de lunch heb ik een gesprek gehad met iemand van de verpleging. Ik heb haar een papier gegeven waar op staat waar ik het meeste last van heb, wat dus de psychotische symptomen zijn. Daarna hebben we samen een heel dagprogramma gemaakt voor mij, zodat ik veel meer structuur heb, iets om me op te richten en aan vast te houden. Zo is het duidelijker voor mij.

Voorbeeld dagindeling

Om 13:30 had ik gelukkig wel weer DB (dagbesteding) en ben ik weer aan het kleuren geslagen. Nieuwe mandala gevonden die ik nog niet had gemaakt, dus daar mee aan de slag gegaan.

Om 14:45 weer terug op de afdeling. Even een boek erbij gepakt om te lezen, wat heel erg confronterend bleek te zijn, aangezien het bijna een exacte weerspiegeling is van mijn symptomen. Mooi boek om te lezen en voor mij heel begrijpelijk. Soms ook moeilijk, maar goed om te lezen voor mij denk ik.

En niet te vergeten de dagafsluiting om 16:30. Verteld wat ik vandaag heb gedaan, wat dus niet zo veel was zonder programma en vond het lastig om iets te vinden wat ik wilde doen. Daar helpt mijn programma nu ook wel goed bij denk ik, om die nutteloze uren tussendoor op te vullen.

Zometeen om 17:00 weer boven eten in de kantine. Erg moeilijk dus voor mij, maar ik doe nog een poging. Hopelijk is het niet zo heel druk.. Daarna is het wachten op mijn ouders die rond 18:00 komen. En de rest van de avond ga ik even in de huiskamer koffie drinken en tv kijken sowieso. Misschien nog even wat lezen of schrijven. Zie wel waar ik dan behoefte aan heb. En dan om 22:00 m'n bed in en proberen om zo mijn dag-nacht ritme een beetje te herstellen en op orde te houden ook.

Opname #2

Vandaag om 15:45 ben ik weer opgenomen op de Rielerenk. Als het goed is voor een week, maar ben bang dat dat niet lang genoeg is. Het gaat heel erg slecht. Wel blij dat ik nog redelijk op tijd heb kunnen aangeven dat ik weer opgenomen wilde/moest worden. 

Achteraf gezien had ik denk ik gewoon nooit weg moeten gaan hier, een maand geleden. Ook al ging het toen beter. Ik had niets om verder mee te gaan en op terug te vallen. Kwam gewoon weer in de oude omgeving terecht en daar ging het denk ik mis.

Ik zou ook heel graag hier willen blijven tot er iets geregeld is qua dagbesteding en behandelplan en ambulante hulp. Ik weet dat dat hier te veel gevraagd is helaas, maar dat zou voor mij het beste zijn, de ideale situatie. Als ik weer terug naar huis ga in deze situatie weet ik dat het niet goed komt, ook al maak ik afspraken, ik weet van mijzelf dat het dan niet goed gaat. Daar ben ik heel eerlijk in, hoe klote dat ook is. Ik verlies vaak de controle over mijzelf. Daarom wil ook dat ik gelijk ergens mee verder kan qua therapie als ik hier weg ga. 

Wat we nu even afgesproken hebben, morgen wordt het meer:

- Ik kom sowieso iedere avond bij de verpleging voor een gesprek. Mag ook vaker.

- Ik laat de dingen die ik heb geschreven zien aan de verpleging, zodat ze mij beter begrijpen.

- Ik ga een programma volgen waar ik me aan moet houden voor de dagbesteding. 

Dat hebben we snel even bedacht. Dus morgen het eerste gesprek. Ben benieuwd hoe dat gaat.

Time-out.

Het is nu alweer een tijd geleden dat ik met ontslag ging bij de Rielerenk. 24 april om precies te zijn. Maar het gaat nog steeds niet beter, eerder slechter. En ik baal er zo ontzettend van dat ik niets aan mijn nieuwe behandelaar heb en wéér om iemand anders moet vragen nu. Ik heb daar al veel moeite mee, dus dit staat me helemaal niet aan, maar ik zal wel moeten. Dus morgen ga ik dat gelijk doen, want ik zie mijn behandelaar donderdag pas weer.

Ook zit ik heel erg te twijfelen of ik morgen een time-out aan zal vragen. Dit betekent dat je voor bepaalde tijd, bijv. 5 dagen, naar de Rielerenk gaat en na die 5 dagen ook echt weer naar huis gaat. Ik weet niet of het zal helpen, maar dit schiet ook niet op. Daar is nog verpleging om op terug te vallen die misschien kan helpen met iets. Hier kan dat ook met mijn ouders, maar dat is toch anders en ik wil dat ook niet bij hun neerleggen. Natuurlijk houden ze mij al bijna constant in de gaten, dag en nacht. Volgens mij zijn we alle drie behoorlijk moe zo onderhand.

Dus nog even hard nadenken, maar denk dat ik toch een paar dagen weer terug ga, ik moet toch iets proberen. Misschien gaat het beter als de hogere dosis medicijnen aanslaan en ik eindelijk een betrouwbare behandelaar vind. Maar daar moet ik dus sowieso nog op wachten..

Nieuwe behandelaar.

Ik weet eerlijk gezegd niet eens waar ik moet beginnen. Ben nogal sprakeloos eigenlijk..

Gisteren om 13:00 had ik bij Dimence een gesprek met mijn nieuwe Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik kon het met de vorige niet echt goed vinden, dus ik was blij dat ik nu naar iemand anders toe ging, dan zou ik me weer 'veilig' voelen.

Om 13:00 zat ik daar dus te wachten met mijn moeder, in een te volle wachtkamer, wat ik heel naar vond. Natuurlijk was hij ook nog weer meer dan 5 minuten te laat, waar ik een ontzettende hekel aan heb.

Toen hij er eindelijk aan kwam en mijn naam zei, wist ik al dat het geen succes zou worden. Soms heb je dat gevoel gewoon. En helaas was mijn gevoel 100% terecht. Ik voelde me heel ongemakkelijk al voordat het gesprek echt begon. Had niet het idee dat hij mijn dossier doorgelezen had. Of hij moet het leuk hebben gevonden om mij alles weer te laten vertellen.

Maar goed, we hebben het over de hallucinaties gehad, de wanen en stemmen. Dat ik daar heel erg last van heb en dat ik daar snel hulp bij nodig heb. Mijn moeder heeft ook aangegeven dat ze daar veel moeite mee heeft, dat ze dat eng vindt. Wat ik heel goed snap, ik vind het zelf ook best wel eng soms.

En als antwoord kregen we dat de medicijnen 'die problemen' wel even zouden oplossen. Was verder niets voor nodig. Sorry, wat?! Was het godverdomme maar zo simpel. Hier heb ik toch helemaal niets aan? Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met hem, dan ga ik gelijk aangeven dat ik iemand anders als behandelaar wil. Dit gaat niet werken.

Sinds dat 'gesprek' voel me alleen maar nog meer klote. Voelt wéér alsof ik niet belangrijk genoeg ben, omdat mijn problemen niet erg genoeg zijn.

Ik weet het gewoon niet meer. Volgens mij had ik achteraf toch beter op de Rielerenk kunnen blijven, mja, daar ging het ook niet goed. Er was nog niets duidelijk en nu wel wat meer. En het gaat gewoon echt niet goed. Ik ben moe, zo ontzettend moe. Lichamelijk en geestelijk. Niet alleen door de medicijnen, maar door het constante vechten in mijn hoofd.

Ik moet over veel dingen praten die vroeger zijn gebeurd op school en over de fibromyalgie. Zijn allemaal dingen die ik nooit heb kunnen verwerken, nooit heb geleerd hoe ik er mee om moet gaan. En dat is alleen maar vaster gaan roesten in mij. Het moet nu weer naar boven komen, het moet eruit komen. Maar als ik dat ga doen, ben ik niet veilig thuis. Absoluut niet. Het zal veel te veel heftige emoties losmaken en als ik dan thuis ben en dat allemaal moet doorstaan, dan red ik niet.

Wat een gezeur zullen jullie wel niet denken, stel je niet zo aan, zo erg is het niet, je hebt je ouders nog om je heen.

Ja, dat klopt. En ik ben ontzettend blij dat ik op mijn ouders terug kan vallen, maar dit is gewoon te zwaar, te heftig, te veel. Niet alleen voor mij, maar ook voor hun, als ik het thuis moet verwerken. Dan gaat het absoluut niet goed.

Nieuwe vrienden. :)

WAT EEN SCHATJES ZIJN HET TOCH OOK HÈ :)

 

Nieuwe diagnose.

Nou, vanmorgen om 9:00 moest ik weer bij de Rielerenk zijn voor de uitslag van de Autisme Spectrum testen die ik de afgelopen weken heb gedaan. Wist niet echt wat ik er van moest verwachten, dus ik was behoorlijk zenuwachtig daardoor. Gelukkig waren ze nu voor de verandering wél eens op tijd aanwezig, dus dat was wel prettig.

De arts van de afdeling waar ik verbleef, de arts die de testen bij mij af heeft genomen en mijn moeder waren aanwezig bij het gesprek. Was toch wel fijn dat mijn moeder mee was, want ik merk nu alweer dat ik veel dingen heel slecht of niet heb (kunnen) onthouden.

Uit de testen is gebleken dat ik licht autistisch ben. Maar ja, het autisme spectrum is zo ontzettend breed.. Wat bedoelen ze daar nou precies mee? Er zijn zoveel soorten autisme. Ik vind het nogal lastig om te begrijpen op dit moment.

Nadat ons dit verteld was, heb ik gelijk aangegeven dat ik het veel meer eens was met de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Die symptomen heb ik allemaal op 1 na en verklaart heel veel dingen, ook van de eerdere jaren met problemen.
Ze zeiden dat het heel goed van mij was om daar over te beginnen, omdat blijkbaar heel veel mensen, vooral vrouwen, onterecht de diagnose van BPS krijgen. In plaats daarvan heeft men dus vaak eigenlijk last van een vorm van autisme, een ontwikkelingsstoornis. Wat volgens die artsen dus ook bij mij het geval is.

De problemen veroorzaakt door het autisme, veroorzaken weer gedrag dat heel ook heel erg typerend is voor BPS. Vaak zijn de klachten gewoon precies hetzelfde blijkbaar. Ik geloof/snap dat niet helemaal, maar dat zal wel aan mij liggen. Misschien komt dat nog.

Als laatste had ik aangegeven dat ik ook 2 keer een test had gedaan over psychotische klachten, waar ik ontzettend hoog op scoorde. Er werd dan ook gelijk met de verpleging over overlegd toen, maar uiteindelijk hebben ze er helemaal niets meer mee gedaan. Ook niet toen ik meerder keren heb aangegeven dat het erger werd.
Maar goed, als antwoord kreeg ik zo'n beetje dat daar niets meer mee gedaan zou worden en ik kreeg te horen dat dit ook door het autisme zou komen. Nou sorry hoor, maar dat zal echt niet geloven.

Ik heb een lichte vorm van autisme, maar mijn klachten/problemen zijn behoorlijk heftig, al zeg ik het zelf. Dat van die BPS klachten kan ik nog wel een beetje snappen, maar deze heftige psychotische klachten komen echt niet bij het autisme vandaan. Kunnen zo hoog of laag springen, maar dat krijg je er bij mij niet in.
Ze hebben wel mijn dosering Seroquel verhoogd in de hoop dat dat helpt. Dus ik zal weer even een zombie zijn deze week vrees ik, mja, als het helpt..

Donderdag ga ik wel mijn nieuwe therapeut er gelijk op wijzen dat ik wil dat er naar die psychotische klachten wordt gekeken. Het is voor mij gewoon een hel en nog erg gevaarlijk ook op sommige momenten. Sinds ik thuis ben is het allemaal maar erger geworden en mijn moeder staat al op scherp voor het geval er iets ernstigs gebeurt. Dit kan zo niet, voor mij niet en voor mijn omgeving niet. Ik ga heel eerlijk zijn tegen de nieuwe therapeut en gelijk de eerste keer iets heel persoonlijks laten lezen, maar het moet wel.. Voordat het te lang duurt en wél fout gaat.