Wat een chaotisch begin van de dag was het weer dankzij de verpleging op VW3. Zij hadden voor mij een eerste afspraak gepland voor een test bij mevr. Wijngaarden voor Autisme Spectrum Stoornissen. Na heel veel aandringen en moeite hadden ze dan die afspraak gemaakt. Kreeg ik gisteren rond 23:00 opeens te horen dat het om 9:30 bij de Pikeursbaan zou zijn, terwijl er tegen mij iets anders was gezegd eerder. Nou, vanmorgen dus maar even alles afgebeld om na te vragen waar ik moest zijn en hoe laat. Bleek dus dat het ook niet eens klopte, maar dat ik om 9:15 bij de Singel aanwezig moest zijn.
Wat een gezeik is het hier toch ook altijd qua communicatie en afspraken maken. Ze zitten nooit op 1 lijn, waardoor het vaak een grote chaos is en er veel afspraken gemist worden zelfs op deze manier. Dit ga ik binnenkort ook nog zeker wel bespreken. Nu had ik geluk dat mijn vader mij op kwam halen met de auto en ik dus wel op tijd was vandaag, maar het had ook zo kunnen zijn dat we dus veel te laat op de goede locatie aan waren gekomen.
Rond 9:30 werd ik eigenlijk opgehaald voor de test. Wist niet echt wat ik er van moest verwachten en was ook behoorlijk zenuwachtig. Gelukkig is het een hele aardige vrouw. Na het voorstellen en uitleggen van de testen, begonnen we met een vragenlijst. Zij vroeg mij dingen en ik moet zeggen of die van mij op toepassing waren of niet. Er zaten wel vragen bij waar ik eigenlijk zelf nooi over na denk, of wil denken, wat mij erg onrustig maakte en ook wel confronterent was.
Daarna kreeg ik nog tekeningen te zien met mensen erop en daar moest ik dan wat over vertellen, wat ik daar allemaal in zag. Nu ga ik niet vertellen wat voor tekeningen het waren, voor het geval iemand dit leest die ook zo'n test moet doen. Maar goed, de eerste paar waren voor mijn gevoel nog wel redelijk makkelijk, maar de laatste vond ik erg moeilijk. Het gaf me een heel naar gevoel dat ik niet kon zeggen wat er op het plaatje nou eigenlijk gebeurde. Voelde me erg leeg en mislukt.
Als laatste las ze een paar verhalen voor. Ik moest aan gaan geven of wat er in het verhaal gebeurde normaal, vreemd, zeer vreemd of schokkend was. Ik heb maar gewoon gezegd wat ik vond, weet verder niet of daar nog wat mee gedaan wordt. Ik kreeg het idee dat ze daar niet zo veel aan zouden hebben.
Als laatste hebben we een nieuwe afspraak gemaakt voor 6 mei, hier op de Rielerenk, om 10:00. Duurt dus nog wel even weer. Mijn moeder moet dan ook mee en dan moet ze een vragenlijst inleveren die zij samen met mijn vader ingevuld heeft. Ben wel benieuwd wat ze daar van vinden. Vast niet vreemd denk ik. En dan hoop ik dat ze naast de BPS eindelijk eens met iets aan komen zetten..
Nou, om 10:30 stond ik alweer buiten en belde ik mijn vader op. Het duurde nogal lang voor hij kwam, dus ondertussen heb ik nog een hele tijd met mijn moeder zitten bellen. Ik was ontzettend onrustig door het lange wachten en uiteindelijk bleek dat mijn vader op een andere plek stond te wachten. Dus rond 11:30 stapte ik eindelijk weer bij hem in de auto en ging ik terug naar de Rielerenk.
Eenmaal hier weer aangekomen heb ik mijn spullen om mijn kamer gegooid en ben ik weer op het terras boven gaan zittten. Even weg van alles en iedereen. Om 12:00 toch naar de lunch gegaan terwijl ik nog steeds zo onrustig was etc. en het duurde mij dan ook veel te lang. Uiteindelijk heb ik aan tafel zitten huilen, omdat ik gewoon niet tegen prikkels kan nu. Alles is te veel.
Na de lunch ben ik maar deze post gaan schrijven om me een beetje bezig te houden. Ik ben nog steeds ontzettend onrustig, krijg weinig mee uit de omgeving, alles gaat langs mij heen. Elke prikkel van buitenaf is op dit moment te veel. Ik sta op ontploffen. Ik moet gewoon even niets en niemand meer zien of horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten