Verlof.

Zaterdag, zondag en maandag van 10:00 - 22:00 met verlof, heerlijk!

Morgen blijf ik lekker thuis, gezellig met mijn moeder en de huisdieren. Even de ratten allemaal knuffelen en met de kat op schoot op de bank. Zie er nu al naar uit.

Zondag ben ik overdag ook gewoon thuis, even wandelen als het niet te koud is. En dan 's avonds gourmetten bij mijn oom & tante voor ik weer terug ga naar de Rielerenk.

Maandag met een andere oom & tante paaseitjes zoeken. Nouja, mijn  tante verstopt ze en mijn oom + ik moeten ze dan zoeken. Ben benieuwd waar we dit jaar heen gaan. We hebben al eens in Parijs eitjes gezocht, wat super was. En vorig jaar waren we op park de Hoge Veluwe.

Verder probeer ik wel op te letten dat ik gewoon niet te veel doe en mijn rust pak wanneer dat nodig is. Gelukkig gaat het al wel een stuk beter met de medicijnen die ik nu heb, dus ik zie er echt naar uit om deze 3 dagen met verlof te gaan. :)

En natuurlijk..

 

IEDEREEN FIJNE PASEN!

Art Journal Inspiratie - Deel 2

01.

 

02.

 

03.

 

04.

 

05.

 

06.

 

07.

 

08.

 

09.

 

10.

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Afspraken maken.

• Geen contact met andere patiënten, behalve face to face.
  • Geen mobiel contact.
  • Geen internet contact.
  • Nooit over jezelf / probleem praten.
• Een uur naar buiten, alleen, met een duidelijk doel.
  • Het doel moet duidelijk en acceptabel en haalbaar zijn.
  • Na bespreking met de verpleging wordt gezegd of ik weg mag.
• Ik krijg mijn pasje weer terug.
  • Wanneer ik merk dat ik niet veilig ben, lever ik het pasje in.
  • De arts & verpleging besluiten (met mij) wanneer ik hem weer krijg.
• De dagopening en dagafsluiting doe ik individueel.
  • Ik hoef niet met de groep mee maar lokaal 7.
• Medicijnlijst is aangepast.
  • Nieuwe slaapmedicatie staat er op en werkt op dit moment goed.
  • Seroquel voor 18:00 staat nu ook op de lijst.

Deze afspraken zijn tussen 13:30 en 14:00 gemaakt vanmiddag. Je zou denken dat ze blij zouden zijn dat ik aan heb gegeven wat mij dwars zit, waar ik problemen mee heb en moeite mee heb. Dat is waar ze hier op blijven hameren, tegen de verpleging vertellen wat er aan de hand is.

Nou, oké, ik dacht dat een gesprek met de arts en verpleegkundige deze middag dan wel een stap vooruit zou zijn. Ik had braaf voor het eerst een lijst gemaakt met dingen die ik wilde bespreken en waar ik duidelijke afspraken over wilde hebben.
Het gesprek liep niet helemaal soepel, wat hier ook nooit kan volgens mij. Ze zijn er zo van overtuigd dat ik via de telefoon contact heb met andere patiënten om over onze problemen te praten en elkaar op te jutten. Wat de grootste bullshit ooit is, wat ik ook al meerdere keren aangegeven heb. Nouja, ze luisterden wéér niet, dus ik geef het op. Ben er nu al zo vaak boos om geworden.

Dat ik iets meer vrijheden heb is op zich wel fijn. Nu kan ik even naar de hertjes wandelen of boodschappen doen bij de Plus, zonder dat ik er stiekem tussenuit hoef te glippen.

Mijn pasje krijg ik dus ook terug vandaag. Kan ik tenminste zelf weer de deur open doen, wat toch echt wel veel handiger is. Maar het kan ook gevaarlijk zijn als ik er genoeg van krijg en weg wil lopen. Op dat moment moet ik hem zelf inleveren voor zolang het nodig is.

De medicijnlijst klopt nu eindelijk ook. Alles staat erop en ik kan weer even slapen.

Het probleem ligt bij de afspraken over de dagopening en dagafsluiting. Ik heb al meedere keren aangegeven dat ik dit eigenlijk helemaal niet prettig vind. Ik voel mij niet op mijn gemak tussen mensen die ik niet goed ken en dan aan te horen wat hun problemen zijn en daarna te gaan vertellen waar ik last van heb. Iedere dag weer. Twee keer per dag. Ik word daar echt geen gespannen van.
Ook moeten we hiervoor twee keer per dag het hele gebouw door om naar een lokaal te gaan. Daar heb ik ook veel moeite mee, omdat ik dat stuk al vaak loop en die keren extra heb ik gewoon last van. Vooral mijn benen, enkel en rug belast ik hier veel mee. Hierdoor wil ik dat liever niet daar doen.

Nou, goed, dat had ik dus allemaal aangegeven. Ik heb alles aangegeven waar ik het over wilde hebben. Dat is wat ze willen. Dat ik naar iemand van de verpleging ga als het niet goed gaat of als ik ergens problemen mee heb of me ergens niet fijn bij voel.
Meerdere keren heb ik ze dit al verteld, maar werd er gezegd dat het pech was dat ik 'er geen zin in had'. Nee, ik heb er geen zin in als ik met pijn en moeite weer het hele gebouw door moet naar iets waar ik mij ook nog eens heel onprettig bij voel.

Individuele dagopening en dagafsluiting zou dan wel een oplossing zijn. Wist niet precies hoe dat zou gaan (nog steeds niet), maar het was een begin, dacht ik. Komt er rond 15:30 weer een verpleegster mijn kamer binnen om te vertellen dat ik toch iedere keer met de groep mee moet ipv individueel. Omdat IEDEREEN VAN DE VERPLEGING wel even weet wat goed voor MIJ is. Terwijl ik godverdomme net heb gezegd dat ik er veel problemen door ondervind en welke dat zijn. Maar nee hoor, zoals het is nu is, blijft het, geen verandering. Dit is zogenaamd heel bevorderlijk.

Oh en weet je? Dan zijn ze ook nog weer helemaal verbaasd als ik zeg dat ze niet naar mij luisteren hier, dat ik vind dat ik niet serieus genomen word. Goh, vinden jullie het vreemd als het zo gaat?

Ik doe ook geen moeite meer op deze afdeling, ik geef het op. Alleen de arts wil ik nog mee praten. Ze bekijken het maar hier, ik zeg geen woord meer.

Armband.

Deze armband heb ik bij DB activiteiten gemaakt vorige week. :)

Mag ik terug?

Nou.. Ik ben gisteravond weer overgeplaatst naar Volwassenen 2, de meer open afdeling. Zelf was ik eigenlijk liever op Volwassenen 3 gebleven, ook al is dat een gesloten afdeling. Ik voelde me daar wel prettig op zich.

Dus toen ik gisteren hoorde dat ik die avond al naar VW2 zou vertrekken, was ik niet echt heel blij. Zag er wel naar uit om wat mensen weer te zien hier, maar dat werd overschaduwd door de waarschuwing van de psychiater dat ik niet veel contact met de groep mag hebben en dat ik veel beperkingen zou hebben (waar niemand ondertussen ook nog maar iets van weet / verteld).

Goed, ik ben maar met een zo open mogelijke instelling naar VW2 gegaan en gisteravond voelde ik me nog wel redelijk op mijn gemak en voelde ik mij welkom tussen de andere patiënten. Lekker thee gedronken met koekjes erbij en CSI + Unforgettable gekeken.
Had 's avonds ook nog een gesprek met mijn nieuwe EVVer, waar ik al een beetje tegen op zag. Het was geen geweldig gesprek, maar het had ook erger gekund. Mijn programma is nu tenminste bijgewerkt en klopt voor de verandering helemaal. Ook gaan ze aanvragen of ik een half uur alleen naar buiten mag en of ik zondag naar huis mag met verlof. Daar ben ik heel tevreden over. Alleen dat eeuwige gezeur en gepush om bij elk klein ding waar je je niet goed bij voelt, naar iemand van de verpleging toe te komen om dat te zeggen, daar kan ik helemaal niet tegen, bah.

Natuurlijk is het wel de bedoeling om over belangrijke dingen zeker wél te praten, wat ik nu ook meer probeer te doen. Het ligt er ook wel aan wie er werkt, want als er alleen maar mensen zijn die ik niet vertrouw, zal ik nooit mijn mond open doen tegen hun.
Maar goed, als je moe bent en zere spieren hebt, moet je dat blijkbaar ook uitgebreid bespreken. Ja, dag, dacht het niet. Dat heeft totaal geen nut en als er dan ook nog iemand over gaat zeuren jaag je mij wel weer weg. Ik loop hier al jaren mee en even aan mensen laten weten dat het niet goed gaat, schiet helemaal niemand wat nee op hier. Ze moeten echt eens leren om onderscheid te maken tussen dingen die belangrijk zijn om over te praten en dingen waarvan het nutteloos is om over te beginnen.

Het is blijkbaar ook de bedoeling dat ik nu boven in het restaurant ga eten, wat ik dus eigenlijk helemaal niet wil. Voelt gewoon niet prettig voor mij. Waarschijnlijk moet ik vanavond boven eten, maar dan eet ik nog liever niets en ga gewoon een eindje lopen. Wat ook niet mag, maar dat zal me echt een rotzorg wezen nu.

Deze afdeling is voor mij echt niet goed denk ik. Alles moet en niets mag. Er is geen rust. De sfeer is (voor mij) vaak erg gespannen. Om 7:50 ontbijten ga ik sowieso niet doen, dan krijg ik niets weg hoor. En die achterlijke dagopening en dagsluiting vind ik ook niet prettig. Ik ga geen belangrijke dingen vertellen als de gele groep er bij zit, kom op zeg. Sommigen mogen dingen best weten, maar anderen ken ik nauwelijks.

Ik wil terug naar VW3, waar de relaxte sfeer is. Waar niet alles moet, maar gewoon mag. Waar ik met andere patiënten mag praten zonder dat het een ramp is. Waar we gezellig samen aan een tafel kleuren/knutselen. Waar we kunnen ouwehoeren. Waar de verpleging zich niet met alles van je bemoeit. Waar het fijner is.

Helaas zal ik niet terug gaan. Ik hoop dat het na vandaag beter wordt hier, anders gaat er een keer gigantische ruzie ontstaan met al dat gezeur constant, iedere dag weer, zelfs in het weekend.

Drukte.

Het begint nu ook op deze afdeling te druk te worden voor mij. Er is 1 man die de hele dag zit te jengelen, fluiten, klikken met z'n tong etc. in een vreemde taal. Hij houdt echt nooit z'n mond dicht en ik word er echt niet goed van. Zo is het voor mij heel lastig om in de huiskamer te zitten, dus zit ik veel op mijn slaapkamer. Of met oordopjes in en de muziek hard aan. Helaas heb ik hier geen internet op mijn kamer.

's Avonds is het sowieso wel druk in de huiskamer met koffie drinken en tv kijken. De meeste mensen zijn dan qua gedrag wel rustig, maar een paar zijn constant heel nadrukkelijk aanwezig, waardoor ik weer naar mijn kamer vlucht als het ware. Ik word er ontzettend zenuwachtig en onrustig van als er veel mensen om mij heen zijn en helemaal als zij ook nog veel lawaai maken.

Ik zit tegenwoordig bijna constant met oordopjes in hier in de huiskamer, zodat ik nog een beetje rust heb. Volume hoog, de wereld buiten sluiten. De medicijnen helpen ook niet echt geweldig op het moment, dus ik vind het heel lastig om hier sociaal te zijn.

Slapen gaat ook nog steeds niet goed, wat heel erg tegenwerkt. Ik ben zo ontzettend moe, mijn spieren doen steeds meer pijn. Kan me nauwelijks concentreren.

Het gaat dus niet zo goed hier nu. Ik probeer doordeweeks tijdens mijn programma nog wat sieraden te maken en te schilderen, maar verder houdt het wel op. Meer lukt gewoon niet. Sporten en wandelen kan ik niet aan meedoen, zanggroep is vaak te druk.

Probeer vandaag en morgen zoveel mogelijk rust te pakken, maar tot nu toe lukt dat nog voor geen meter.

Art Journal Inspiratie - Deel 1

01.

02.

03. 

04. 

 05.

 06.

 07.

08.

09.

10.

Update.

Vorige week dinsdag om 11:00 was ik weer terug op de Rielerenk in Deventer. Deze keer op Volwassenen 3, de gesloten afdeling. Ik weet niet hoe lang ik hier moet blijven voordat ik weer naar Volwassenen 2 ga, maar dat gaat nog wel even duren volgens mij.

Inmiddels zit ik hier nu een week en viel het me heel erg mee in het begin. Het was redelijk rustig en ik kon mijn gang wel even gaan hier, helemaal naar dat gedoe in Zwolle. Nu zijn er allemaal veranderingen bezig, nieuwe mensen erbij, mensen die weg gaan. Daar heb ik heel veel moeite mee, vooral omdat een aantal mensen erg druk zijn en vaak tegen je praten, of je dat nu wilt of niet. Constant weg lopen of alles afkappen vind ik dan ook weer niet zo aardig en sociaal, maar het is voor mij gewoon niet prettig. Als het niet goed gaat, heb ik geen behoefte aan een heel verhaal over hoe slecht jij het wel niet hebt, dat kan ik er dan niet bij hebben, want dat trek ik me te veel aan. Vind het nog wel eens lastig om dit op tijd aan te geven op een goede manier.

Ook weet ik nog steeds niet zo goed wat ik met de verpleging hier aan moet. De kamer van de verpleegpost is vaak gesloten, waardoor ik nooit durf aan te kloppen. Ik kan niet zien of ze nog in overleg zijn of niet, dus tja, kan ik ze dan storen?

Gesprekken voeren met de verpleging gaat hier heel moeilijk. Er zijn een aantal vrouwen die ik nu wel vertrouw om tegen te praten, maar die zijn er vandaag helaas niet. Dus dan maar naar iemand anders toe en kijken hoe dat gaat. Gisteravond zei ik dat het helemaal niet goed ging en ik kreeg weer eens geen enkele reactie. Wat moet ik daar nou mee dan? Wat heb ik daar nou aan?

Heb net te horen gekregen dat ik ook nog een arts moet spreken vandaag, maar ze weten niet hoe laat. Dat wordt dus ook weer afwachten. Altijd maar wachten, wachten, wachten..
Net als de afspraak voor een test die ze maandag al zouden maken. Degene die de test afneemt had eerst geen tijd, toen was ze weer ziek, met andere woorden ze hebben geen flauw idee hoe of wat. Maar goed, ondertussen is het donderdag en staat er dus nog steeds geen nieuwe afspraak, ondanks dat ik iedere dag erom heb gevraagd.

Ik bedenk me net dat ik volgens mij ook bloed moet prikken. Na 6 weken zou dat herhaald moeten worden en daar zit ik nu wel op. Nog weer iets waar ik zelf achteraan zal moeten zitten, meedere keren.

Het is zo moeilijk om gewoon even rust te vinden en te kunnen praten met iemand over de dingen die er fout zijn, waar je tegenaan loopt, waar je hulp bij nodig hebt. Een vast iemand, niet steeds iemand anders van de verpleging, maar gewoon een psychiater en/of arts. Het is soms zo vervelend om steeds bij iemand anders je verhaal te doen.

Volgens mij komt mijn behandelaar van voor de opname vandaar nog langs, ook weer geen idee hoe laat. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om die man te spreken. Na de eerste paar gesprekken waarin hij al mijn problemen afdeed als niet belangrijk genoeg, ga ik hem nooit meer 100% vertrouwen. Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat hij mij niet serieus neemt, wat ik ook zeg. Dat gaat ook niet meer veranderen. Ben wel benieuwd hoe dat gesprek zal gaan.

Ik heb een hele slechte nacht gehad, rond 3:30 in slaap gevallen eventjes. Ongeveer 2 uur geslapen en de rest  van de tijd een beetje snoozen. Voel me heel slecht vandaag. Ga proberen om wat te rusten en hulp te krijgen van de arts, hoe laat zij ook zal komen.



High Care bij Dimence in Zwolle.

De laatste tijd ging het eigenlijk helemaal niet zo goed tijdens mijn opname. Er is heel veel gebeurd in korte tijd, onder andere mijn ontsnapping door 's avonds over het hek te klimmen. Waren ze niet zo blij mee haha, maar ik ben na mijn 'wandeling' ook zelf weer terug gekomen. Ee uur later en niemand had door dat ik er niet was.

Afgelopen maandag had ik een gesprek met mijn arts, om te kijken hoe het nu verder zou moeten. Toen heeft ze voorgesteld dat ik een time-out zou kunnen houden in Zwolle. Dit zou dan een week duren en ik zou voor die tijd naar een gesloten afdeling gaan om tot rust te komen. Ik zou in Zwolle meer aan mezelf kunnen werken, samen met de verpleging. Na die week moet ik weer terug naar de Rielerenk.
Opties 2 en 3 waren, als het weer fout zou gaa, een gedwongen opname of gedwonge ontslag. Dus heb ik maar 'vrijwillig' voor de eerste optie gekozen en ben ik dinsdag om 11:00 opgenomen in Zwolle.

Bij aankomst werd me al gelijk duidelijk dat mij niet goed verteld was hoe het hier zou zijn en dat ik het hier niet bepaald prettig zou gaan vinden. Niets mocht mee, geen fleecedeken, geen laptop. Ze wilden zelfs mijn mobiel, maar ik heb gelijk duidelijk gemaakt dat ze die nooit zullen krijgen.
Maar goed, ik dus gauw maar wat dingen bij elkaar gepakt en die meegenomen. Was er echt niet blij mee. Nou, de spullen naar mijn kamer gebracht en opgeruimd. De rest van die dag was echt helemaal niet prettig.
Een heleboel nieuwe en ontzettend drukke mensen om mij heen die maar tegen mij bleven praten, voelde me heel naar.

Woensdag kwam ik er achter dat otbijten hier een hel is. Ik ben al geen ochtendmens, maar dit is echt heel vervelend. Al die veel te drukke mensen en verpleging aan een tafel gepropt die te klein is voor ons allemaal. Daar zit ik dan tussen gedrukt met alleen maar gesnuif, gesmak en gezeur wat ik constant hoor. Sommige mensen, vooral 1 man, kan nog geen 5 seconden stil zijn en ik word er echt schijtziek van. Tussen de middag en 's avonds gaat het eigenlijk hetzelfde.

Overdag is er zo goed als gee programma. Af en toe gaat er begeleiding mee om te wandelen en soms kun je sporten, maar daar houdt het ook wel mee op. Er is wel een ruimte die de hele dag open is, waar je kunt tekenen, de krant kunt lezen etc. Als er begeleiding is zijn er nog meer mogelijkheden. Leuk, maaja, ik word gek van het niets / steeds hetzelfde doen. Er is maar 1 gang hier waar ik kan lopen en in de huiskamer en mijn slaapkamer. Buiten staat een kooi waar wij een frisse neus kunnen halen.

Nou, kort gezegd: Het is hier KLOTE.

Ik moet hier beter uit komen, maar ik ga alleen maar achteruit, dat merk ik aan heel veel dingen. Voel me net een beest dat in een veel te kleine kooi zit en dat constante gezeur de hele dag, bah. Echt, praat gewoon even 5 minuten niet en laat mij vooral eens met rust. Ik ga zo nog ontploffen hier voordat ik weer naar Deventer ga als dit zo blijft.

Gelukkig komen m'n ouders vanavond eventjes en ik ga vragen of ze al weten wanneer ik pecies terug ga. Nu een kop thee drinken en proberen om ergens rust te vinden.