Inmiddels zit ik hier nu een week en viel het me heel erg mee in het begin. Het was redelijk rustig en ik kon mijn gang wel even gaan hier, helemaal naar dat gedoe in Zwolle. Nu zijn er allemaal veranderingen bezig, nieuwe mensen erbij, mensen die weg gaan. Daar heb ik heel veel moeite mee, vooral omdat een aantal mensen erg druk zijn en vaak tegen je praten, of je dat nu wilt of niet. Constant weg lopen of alles afkappen vind ik dan ook weer niet zo aardig en sociaal, maar het is voor mij gewoon niet prettig. Als het niet goed gaat, heb ik geen behoefte aan een heel verhaal over hoe slecht jij het wel niet hebt, dat kan ik er dan niet bij hebben, want dat trek ik me te veel aan. Vind het nog wel eens lastig om dit op tijd aan te geven op een goede manier.
Ook weet ik nog steeds niet zo goed wat ik met de verpleging hier aan moet. De kamer van de verpleegpost is vaak gesloten, waardoor ik nooit durf aan te kloppen. Ik kan niet zien of ze nog in overleg zijn of niet, dus tja, kan ik ze dan storen?
Gesprekken voeren met de verpleging gaat hier heel moeilijk. Er zijn een aantal vrouwen die ik nu wel vertrouw om tegen te praten, maar die zijn er vandaag helaas niet. Dus dan maar naar iemand anders toe en kijken hoe dat gaat. Gisteravond zei ik dat het helemaal niet goed ging en ik kreeg weer eens geen enkele reactie. Wat moet ik daar nou mee dan? Wat heb ik daar nou aan?
Heb net te horen gekregen dat ik ook nog een arts moet spreken vandaag, maar ze weten niet hoe laat. Dat wordt dus ook weer afwachten. Altijd maar wachten, wachten, wachten..
Net als de afspraak voor een test die ze maandag al zouden maken. Degene die de test afneemt had eerst geen tijd, toen was ze weer ziek, met andere woorden ze hebben geen flauw idee hoe of wat. Maar goed, ondertussen is het donderdag en staat er dus nog steeds geen nieuwe afspraak, ondanks dat ik iedere dag erom heb gevraagd.
Ik bedenk me net dat ik volgens mij ook bloed moet prikken. Na 6 weken zou dat herhaald moeten worden en daar zit ik nu wel op. Nog weer iets waar ik zelf achteraan zal moeten zitten, meedere keren.
Het is zo moeilijk om gewoon even rust te vinden en te kunnen praten met iemand over de dingen die er fout zijn, waar je tegenaan loopt, waar je hulp bij nodig hebt. Een vast iemand, niet steeds iemand anders van de verpleging, maar gewoon een psychiater en/of arts. Het is soms zo vervelend om steeds bij iemand anders je verhaal te doen.
Volgens mij komt mijn behandelaar van voor de opname vandaar nog langs, ook weer geen idee hoe laat. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om die man te spreken. Na de eerste paar gesprekken waarin hij al mijn problemen afdeed als niet belangrijk genoeg, ga ik hem nooit meer 100% vertrouwen. Ik heb altijd in mijn achterhoofd dat hij mij niet serieus neemt, wat ik ook zeg. Dat gaat ook niet meer veranderen. Ben wel benieuwd hoe dat gesprek zal gaan.
Ik heb een hele slechte nacht gehad, rond 3:30 in slaap gevallen eventjes. Ongeveer 2 uur geslapen en de rest van de tijd een beetje snoozen. Voel me heel slecht vandaag. Ga proberen om wat te rusten en hulp te krijgen van de arts, hoe laat zij ook zal komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten