Afspraken maken.

• Geen contact met andere patiënten, behalve face to face.
  • Geen mobiel contact.
  • Geen internet contact.
  • Nooit over jezelf / probleem praten.
• Een uur naar buiten, alleen, met een duidelijk doel.
  • Het doel moet duidelijk en acceptabel en haalbaar zijn.
  • Na bespreking met de verpleging wordt gezegd of ik weg mag.
• Ik krijg mijn pasje weer terug.
  • Wanneer ik merk dat ik niet veilig ben, lever ik het pasje in.
  • De arts & verpleging besluiten (met mij) wanneer ik hem weer krijg.
• De dagopening en dagafsluiting doe ik individueel.
  • Ik hoef niet met de groep mee maar lokaal 7.
• Medicijnlijst is aangepast.
  • Nieuwe slaapmedicatie staat er op en werkt op dit moment goed.
  • Seroquel voor 18:00 staat nu ook op de lijst.

Deze afspraken zijn tussen 13:30 en 14:00 gemaakt vanmiddag. Je zou denken dat ze blij zouden zijn dat ik aan heb gegeven wat mij dwars zit, waar ik problemen mee heb en moeite mee heb. Dat is waar ze hier op blijven hameren, tegen de verpleging vertellen wat er aan de hand is.

Nou, oké, ik dacht dat een gesprek met de arts en verpleegkundige deze middag dan wel een stap vooruit zou zijn. Ik had braaf voor het eerst een lijst gemaakt met dingen die ik wilde bespreken en waar ik duidelijke afspraken over wilde hebben.
Het gesprek liep niet helemaal soepel, wat hier ook nooit kan volgens mij. Ze zijn er zo van overtuigd dat ik via de telefoon contact heb met andere patiënten om over onze problemen te praten en elkaar op te jutten. Wat de grootste bullshit ooit is, wat ik ook al meerdere keren aangegeven heb. Nouja, ze luisterden wéér niet, dus ik geef het op. Ben er nu al zo vaak boos om geworden.

Dat ik iets meer vrijheden heb is op zich wel fijn. Nu kan ik even naar de hertjes wandelen of boodschappen doen bij de Plus, zonder dat ik er stiekem tussenuit hoef te glippen.

Mijn pasje krijg ik dus ook terug vandaag. Kan ik tenminste zelf weer de deur open doen, wat toch echt wel veel handiger is. Maar het kan ook gevaarlijk zijn als ik er genoeg van krijg en weg wil lopen. Op dat moment moet ik hem zelf inleveren voor zolang het nodig is.

De medicijnlijst klopt nu eindelijk ook. Alles staat erop en ik kan weer even slapen.

Het probleem ligt bij de afspraken over de dagopening en dagafsluiting. Ik heb al meedere keren aangegeven dat ik dit eigenlijk helemaal niet prettig vind. Ik voel mij niet op mijn gemak tussen mensen die ik niet goed ken en dan aan te horen wat hun problemen zijn en daarna te gaan vertellen waar ik last van heb. Iedere dag weer. Twee keer per dag. Ik word daar echt geen gespannen van.
Ook moeten we hiervoor twee keer per dag het hele gebouw door om naar een lokaal te gaan. Daar heb ik ook veel moeite mee, omdat ik dat stuk al vaak loop en die keren extra heb ik gewoon last van. Vooral mijn benen, enkel en rug belast ik hier veel mee. Hierdoor wil ik dat liever niet daar doen.

Nou, goed, dat had ik dus allemaal aangegeven. Ik heb alles aangegeven waar ik het over wilde hebben. Dat is wat ze willen. Dat ik naar iemand van de verpleging ga als het niet goed gaat of als ik ergens problemen mee heb of me ergens niet fijn bij voel.
Meerdere keren heb ik ze dit al verteld, maar werd er gezegd dat het pech was dat ik 'er geen zin in had'. Nee, ik heb er geen zin in als ik met pijn en moeite weer het hele gebouw door moet naar iets waar ik mij ook nog eens heel onprettig bij voel.

Individuele dagopening en dagafsluiting zou dan wel een oplossing zijn. Wist niet precies hoe dat zou gaan (nog steeds niet), maar het was een begin, dacht ik. Komt er rond 15:30 weer een verpleegster mijn kamer binnen om te vertellen dat ik toch iedere keer met de groep mee moet ipv individueel. Omdat IEDEREEN VAN DE VERPLEGING wel even weet wat goed voor MIJ is. Terwijl ik godverdomme net heb gezegd dat ik er veel problemen door ondervind en welke dat zijn. Maar nee hoor, zoals het is nu is, blijft het, geen verandering. Dit is zogenaamd heel bevorderlijk.

Oh en weet je? Dan zijn ze ook nog weer helemaal verbaasd als ik zeg dat ze niet naar mij luisteren hier, dat ik vind dat ik niet serieus genomen word. Goh, vinden jullie het vreemd als het zo gaat?

Ik doe ook geen moeite meer op deze afdeling, ik geef het op. Alleen de arts wil ik nog mee praten. Ze bekijken het maar hier, ik zeg geen woord meer.