Hoe is het nu?

Om eerlijk te zijn heb ik deze post al eventjes klaar. Ik heb ontzettend zitten twijfelen of ik dit wel zou moeten delen met iedereen. Want het is geen vrolijk, luchtig verhaaltje. Het is de keiharde waarheid voor mij. En weetje? Als je niet wil weten hoe het allemaal zit, helemaal prima, dan lees je het niet. Even goede vrienden. Snap best wel dat dit voor sommige mensen te vervelend, naar of moeilijk is om te lezen. Dus stop dan hier.

Voor de degenen die het wel willen lezen, ga naar de volgende alinea.  

Ik weet eerlijk gezegde niet zo goed waar ik over moet schrijven, waar ik mee moet beginnen. Er gebeurt zo ontzettend veel in mijn hoofd, het is zo druk. Het is bijna onmogelijk om orde in deze chaos te scheppen. Hier een aantal voorbeelden, al is het in mijn hoofd nog 10x zo erg. Ik heb dan ook niet alles hier geschreven.

Mijn gedachten

- Wie ben ik, wie ben ik écht?

- Waarom ben ik wie ik ben? 

- Waarom ben ik hier, wat is mijn doel? Welke richting moet ik op?

- Waarom slaap ik zo weinig? 

- Waarom wordt er hier op de afdeling nou zo weinig naar mij geluisterd? Wat doe ik fout? Waarom nemen

   ze mij vaak niet serieus?

- Waarom ben ik nog steeds zo bang om aan te geven dat het niet goed gaat, zowel hier aan de verpleging,      als aan mijn ouders thuis?

De stemmen

- Waarom ben je zo dik, eet dat toch niet. Nee, dag mag je NIET eten, leg weg!

- Praat eens niet over je pijn, dat interesseert toch niemand, maak je alleen maar vijanden mee.

- Sta eens op van je luie reet en doe iets actiefs, geen wonder dat zo dik bent, je bent walgelijk.

- Je kunt ook nooit eens iets goed doen, waardeloos geval.

- Je verdient alle pijn, je verdient het om jezelf pijn te doen, het is je straf.

Overige gedachten etc. 

- Wat moet ik nog doen? (schoonmaken, opruimen, afwassen, boodschappen)

- Heb ik wel al mijn medicijnen op tijd ingenomen?

- Ben ik niet vergeten om iemand te bellen of smsen en ben ik geen afspraken vergeten?

- Heb ik wel genoeg schoon ondergoed/sokken/kleding hier op de afdeling?

Het is zo ontzettend vermoeiend. Het is net of je constant een gesprek met iemand aan het voeren bent, elke minuut dat je wakker bent. En slapen doe ik helaas niet veel. Er gebeurt zo ontzettend veel, maar aan iemand uitleggen wat er precies allemaal gebeurt en aan de hand is, lukt me nog steeds erg slecht. Ik weet niet waarom. Misschien is het nog te verwarrend. Ik heb er ook lang over gedaan om dit te schrijven, het grootste gedeelte van de tijd ben ik echt niet 'helder' genoeg om fatsoenlijk te schrijven. Ik vergeet veel woorden of schrijf woorden verkeerd. Irritant, maar helaas, nu niets aan te doen. 

Medicatie is ook veranderd. De Seroquel ben ik nu helemaal vanaf, gelukkig. Nu zit ik op 4mg Risperdal, maar ik heb nog niet echt het idee dat het nu ook helpt. Het gaat in ieder geval nog niet beter dan toen ik hier kwam. Ook moet nodig over slaapmedicatie praten met de psychiater. Zoals ik al zei slaap ik erg slecht, al sinds ik opgenomen ben en ze mijn sleepmedicatie zonder reden gestopt hebben. Het maakt alles nog weer net even moeilijker. 

Met de verpleging kan ik helaas nog steeds niet zo goed overweg. Met sommigen al wel beter, met anderen nog helemaal niet. Elke keer weer krijg ik het idee dat ze niet naar mij luisteren, door bijna alles wat ik aangeef, naast hun neer te leggen. Ik heb dit zelfs bij de psychiater aangegeven en volgens haar komt het omdat deze verpleging anders geschoold is dan de oude. Oké, dan kan best, maar dat is hier toch echt geen reden voor? Wat een onzin zeg. Al werk je in het bos, daarom kun je nog wél naar mensen luisteren. 

Ik heb echt het gevoel dat zij voor een deel mijn behandeling erg in de weg staan en daarmee ook mijn herstel, voor zover dat, op dit moment hier, mogelijk is. Ik voel me nu steeds slechter eerlijk gezegd en wat heeft dat nou in hemelsnaam voor zin? Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik er last van heb. Ik verwacht echt geen wonder en dat ze mij hier even genezen, dat kan gewoon niet. Maar op deze manier kan ik hier ook niet alles uithalen en krijgen de behandelaren ook geen goed beeld van mij tijdens deze observatieperiode. Ergens ben ik dan ook heel erg bang dat ze weer met een onzin verhaal komen wanneer ik de 6 weken erop heb zitten.

 

Hug Me!

Een cadeautje van mijn oom & tante, super lief!

Opname bij Team Psychose.

Vorige week dinsdag werd ik verwacht op de Rielerenk bij Team Psychose. Dit was alleen niet doorgegeven aan mijn hoofdbehandelaar, die mij dus ook niets hierover heeft kunnen vertellen. Woensdagochtend werd ik door mijn hoofdbehandelaar gebeld en toen zei ze dat ik sowieso op vrijdag opgenomen kon worden. Maar waar, dat wist ze niet. Vreemd. Ze zou terug gebeld worden, dus ik zat te wachten op die informatie.

Net na dit gesprek werd ik gebeld door iemand van Team Psychose, die mij dus vertelde dat ze mij op dinsdag hadden verwacht, waar ik verbaasd op reageerde. Maar goed, met die man afgesproken dat ik nog mocht komen die woensdag, om 15:00. Hierna nog weer even met mijn hoofdbehandelaar gesproken en verteld hoe en wat. Ik had mijn opname plek nu en ik had geen zin om ergens over in discussie te gaan of wat dan ook, dus het was een kort gesprek. 

Woensdag om 15:00 kwam ik op de Rielerenk en gelukkig werkte er iemand van de verpleging die ik al kende. Mijn spullen uitgepakt, bed opgemaakt en daarna in de huiskamer gaan zitten, wat thee gedronken. Ik sprak de assistent arts pas laat die dag, dus daar heb ik een tijdje op moeten wachten. Ondertussen wel kennis gemaakt met de meeste mensen hier. Sommigen zijn wel oké, anderen spreek ik eigenlijk helemaal niet. Maar het is niet zoals bij mijn vorige twee opnames helaas. De sfeer is heel anders, het is niet gezellig, iedereen heeft altijd wat te zeiken over iets of iemand anders. Het is saai en niet prettig om hier te zitten eerlijk gezegd. Daar heb ik wel last van. Zie er ook niet naar uit om zo'n lange tijd tussen deze mensen te zitten.. 

De nacht van woensdag op donderdag heb ik nauwelijks geslapen. Om 8:30 mezelf uit bed gesleept voor een beker thee en een glas melk. Om 9:45 is de dagopening op deze afdeling en dan drinken we daarna nog gezamelijk koffie. Het eerste therapie blok is om 10:45. Om 12:00 is de lunch in de kantine, vaak ook gezamelijk. Daarna hebben we even tijd voor onzelf. 's Middags hebben we ook nog een therapie blok.

Maar alles is dus heel anders dan ik gewend ben hier op de Rielerenk. Nouja, sommige dingen zijn hetzelfde gebleven. En daarmee bedoel ik de problemen. De communicatie is nog steeds zo goed als afwezig. Mijn medicijnlijst klopt voor geen meter. Mijn medicijnen waren te laat binnen gekomen. Echt, het gaat weer geweldig. Oh, en ik heb heel veel sport en conditietraining op mijn programma. Alweer. En als ik ze dan voor de zoveelste keer uit leg dat ik dat soms niet kan doen en zeker niet zo vaak, kijken ze me dom aan. Er is hier volegens mij NIEMAND die mijn dossier heeft gelezen. En ik word er echt niet goed van om alles wéér 100x uit te moeten leggen en wéér boos moet worden voordat iemand luistert en er iets gebeurt. Ik mag toch hopen dat dit niet de komende 5 weken zo blijft.

- - - 

Afgelopen week zijn er ook nog weer een aantal dingen gebeurd waar ik boos om ben. Heb nog steeds moeite met sommige mensen van de verpleging. Ze zijn echt te bazig en willen te veel laten merken dat zij de baas zijn hier. Erg vervelend. 

Verder heb ik afgelopen week meer mee kunnen doen met het programma dan vorige week. Ging niet elke dag even goed, maar nu weet ik waar ik aan toe ben, dus volgende week gaat het hopelijk nog wat beter.
Morgenvroeg ga ik eerst lekker naar huis toe, ook thuis slapen. Zondagavond moet ik weer terug zijn op de Rielerenk, voor 20:00. Dat is wel even fijn.

Tsja, verder.. In mijn vrije tijd hier ga ik wandelen, series of films kijken, wat lezen af en toe. Ben nog steeds erg moe, omdat ik heel slecht slaap zonder slaapmedicatie. Als dit zo blijft moet ik volgende week toch maar weer even bij de psychiater langs om dit te bespreken. Nu ben ik eerst de Seroquel aan het afbouwen en ben ik met Risperdal begonnen (anti-psychotica). Eerst maar eens kijken hoe dat gaat. 

Nieuwe opname.

Het gaat al een tijdje niet echt geweldig. Niet heel slecht, maar ook niet goed. De laatste tijd ging het eigenlijk steeds slechter, omdat ik nergens voor hulp terecht kon die ik nodig had. Bij de deeltijd behandeling zeker niet. Tja, bij team autisme schoot het ook niet op. Ik vraag me nog steeds af of ik wel autisme heb. Daar verschillen onze meningen nog wel over. De behandelaren vinden van wel, ik en mijn ouders weten het nog zo net niet. 

Ondertussen gingen ook zowel mijn therapeute als psychiater een aantal weken op vakantie, tegelijkertijd. Tijdens deze weken kon ik bij niemand terecht en dat heeft ook wel mee gespeeld. Ik heb het gewoon geprobeerd, maar heb afgelopen weekend toch aan de bel getrokken. Uitgelegd wat er aan de hand is en er is besloten dat ik morgen weer opgenomen wordt bij het psychose centrum. Hier zal ik ook mijn medicijnen mogen veranderen, dat was thuis onmogelijk. 

Dus het is maar even afwachten hoe het daar is, wat ik daar zal gaan doen etc. Ik ben er nooit eerder geweest, dus vind het ook wel een beetje eng. Maar goed, morgenvroeg eerst nog even naar de deeltijd behandeling, waarschijnlijk dus voor de laatste keer. 

Een beetje een wazige tekst, maar ik kan op dit moment even niet heel duidelijk en uitgebreid schrijven over wat er aan de hand is. Dat is nu even te moeilijk. Misschien over een aantal dagen wanneer ik gewend ben. 

Veranderingen.

Deeltijd

Ik volg nu 9 weken de resocialiserende deeltijd, maar ik ben er achter gekomen dat het voor mij gewoon niet werkt, zoals het nu gaat. Ik heb een aantal keren therapie in een groep, met mensen die uiteenlopende problemen hebben. Super voor sommige mensen, die vinden er veel steun en hebben er echt veel aan. Maar het is niets voor mij. Niet lullig bedoeld, maar ik hoef niet ook nog 7x de problemen van mensen aan te horen en die mensen te moeten helpen. Sorry, maar ik kom voor mijzelf, niet voor anderen. En ik voel me ook niet op mijn gemak om over mijzelf te praten in de groep. 

Meerdere keren heb ik dit moeten aangeven, voordat ze er eindelijk eens naar luisterden. De laatste 2 weken ben ik alleen op dinsdag geweest naar ergotherapie en creatieve therapie. Daar heb ik wat aan en voel ik me om mijn gemak. 

Vorige week heb ik samen met mijn moeder een gesprek gehad met mijn zorgcoördinator. Ik heb duidelijk aangegeven wat ik vind, denk en wil. Mijn moeder ook. En daar was hij het duidelijk niet mee eens. Wat hij dan ook weer een groot probleem vond blijkbaar. Hij kon het niet hebben dat wij het niet met hem eens waren. Hij bleef maar over dingen praten wat voor mij helemaal niet interessant was en hij dacht volgens mij wel beter te weten wat wel/niet goed voor mij is. Heel irritant en zowel ik als mijn moeder hebben dat ook aangegeven en gezegd dat hij ons echt niet op andere gedachten kon brengen. 

Gisteren is mijn evaluatie van de deeltijd gedaan door de behandelaren. Nu krijg ik een ander programma aangeboden. Als het goed is krijg ik vandaag nog mijn nieuwe programma toegestuurd, maar goed, dat is afwachten. Ik zal in ieder geval een paar onderdelen laten vallen en andere onderdelen daarvoor in de plaats doen. 

Mijn zorgcoördinator heeft dus wel gezegd wat ik wel wil doen. En een nieuw programma gemaakt. Ik kon ook kiezen of ik in een kleine groep een therapie wil volgen, of meer individuele afspraken met hem zou hebben. Naar aanleiding van ons vorige gesprek, heb ik voor de therapie in een kleine groep gekozen, want ik kan gewoon niet met hem praten.
Nou, dat vond hij toch wel erg vreemd en vroeg waarom ik het niet prettig vond. Ja, sorry hoor, hij kan dat zelf ook wel bedenken waarom niet. Maar goed, ik heb een mail gestuurd waarin ik het heel duidelijk nog eens uitgelegd heb. Woensdag spreek ik hem weer en ik denk dat hij niet blij is met mijn mail, maar dat is dan jammer. Ik zit daar voor mezelf, niet voor hem of wie dan ook. Het is tijd dat hij dat nu eens een keer gaat beseffen. Blijkbaar moet ik daarvoor eerst boos worden. 

Therapie

Mijn therapeute is ook weer terug van vakantie. Vorige week heb ik haar kort even gesproken. Gisteren heb ik een goed gesprek met haar gehad. Ze heeft veel gevraagd en luisterde naar wat ik zei. Dat was ook wel eens fijn voor de verandering. Al was het ook heel erg zwaar. Nu zie ik haar volgende week vrijdag weer.

Medicijnen

Ik wil al een hele tijd van mijn Seroquel/Quetiapine pillen af. De bijwerkingen zijn naar, vooral de vele kilo's die ik ben aangekomen. Daar heb ik erg last van en ik wil dan ook deze medicijnen afbouwen en met een andere starten, waar niet zulke bijwerkingen aan vast zitten.
Mijn psychiater gaat vandaag proberen te overleggen hoe we dat moeten aanpakken. Ze durfde het zelf niet zo goed te beslissen, dus hopelijk hoor ik morgen hoe ik moet afbouwen. Anders moet ik tot maandag wachten. Ik heb een redelijk hoge dosis en ze zijn bang dat ik in een psychose raak, dus afbouwen zal wel eens lang kunnen duren. Maar goed, dat maakt mij niet uit, zolang ik er maar mee kan stoppen. Dan kan ik eindelijk weer al de extra kilo's kwijtraken. 

Bewegen

Afgelopen week heb ik helaas niet veel kunnen doen, mijn bijholtes waren weer eens ontstoken en met hoofdpijn kan ik niet lekker sporten. Het ging de afgelopen 2, 3 dagen wel beter, maar vandaag is de hoofdpijn weer op komen zetten helaas. Misschien dat ik later op de avond nog een stukje ga hardlopen als ik me beter voel. Morgen wil ik weer naar de sportschool, dus hopen dat de hoofdpijn dan weer helemaal verdwenen is.