Van VW2 naar VW1.

Eerder vandaag kreeg ik van iemand van de verpleging hier te horen dat ik morgen naar een andere afdeling ga, namelijk naar Volwassenen 1. Die afdeling zit boven de afdeling waar ik nu zit, Volwassenen 2.

Eigenlijk ga je naar VW1 als voorbereiding wanneer je een verlofdatum hebt. Het is op die afdeling de bedoeling dat je maar 1 programmablok hebt en dat je 's middags zelf je dat in moet vullen. Bijvoorbeeld naar huis gaan.

Nu is dat voor mij juist niet de bedoeling. Ik ben terug gekomen, omdat ik geen structuur had in mijn dagen en geen hulp. Dus toen ik dit vanmorgen hoorde, heb ik gelijk aangegeven dat het voor mij niet goed zou zijn op VW1. Nu gaan ze morgen vragen of ik gewoon mijn programma kan houden zoals het nu op VW2 ook is. Dan blijft de daginvulling gewoon hetzelfde, wat ik heel prettig zou vinden.

Tja, verder weet ik niet echt wat ik moet doen.. Heb er heel veel moeite mee om zo opeens naar een andere afdeling te moeten. Levert mij ontzettend veel stress op. Ook is het daar veel rustiger, stiller dan hier, want veel mensen zijn dus vaak weg. Dus eigenlijk is er niets te doen op VW1 en ik hoorde ook al dat zelfs de koelkast nogal leeg is.. Verheug me er absoluut niet op.

Heb de meeste spullen al ingepakt, vanavond nog de laatse dingen in de tassen doen. Heb ook geen idee hoe laat ik morgen naar VW1 ga, wat ik heel erg vervelend vind ook.

Maar goed.. Daar zal ik dus nog 3½ week zitten, tot ik met de resocialiserende deeltijd begin. Dan ga ik weer naar huis toe en kom ik hier dus alleen voor de deeltijd behandeling.

Vraag!

Ik weet even niet meer wat ik moet schrijven, waarover ik moet schrijven.

Dus, bij deze vraag ik jullie:

 

• Wat willen jullie (nog) van mij weten?
• Over welk onderwerp wil je iets (meer) lezen?
• Waar wil je misschien een foto van zien?

 

Verzin iets, het maakt niet uit wat.

Verras me maar, ook altijd goed.

 

 

 

 



Het Bos.

De bomen, de dieren, Het Bos.
Overal om ons heen, steeds weer.
We zijn ingesloten, door oude, hoge bomen en de Wolven.

Altijd starend, altijd klaar om aan te vallen.
Altijd de baas.
Kruipend gaan wij door Het Bos, langs de Wolven.

Op zoek naar het water, ergens, verstopt.
Diep in Het Bos, moet het er zijn, bij de Wolven?
Misschien.

Blijven kruipen, hoofd naar beneden, kijk nooit op.
Voel, proef, luister, maar kijk nooit. Nooit!

Eindeloos is Het Bos, met haar Wolven.
Eindeloos blijf ik kruipen, zoeken, in Het Bos.

Dag 2.

Vanmorgen is het gelukt om op tijd op te staan en om 8:30 bij de dagopening aanwezig te zijn. Dat is al heel wat. Meestal lukt mij dat niet echt, maar nou had ik gisteren ook al veel geslapen.

Bij de dagopening gelijk weer aangegeven dat ik het individueel wilde doen en dat is vanaf nu dus weer elke ochtend om 8:45 gewoon op de afdeling. Daarna heb ik maar een beetje op bed gehangen, want ik had nog geen programma en het regende te hard om naar buiten te gaan. Uiteindelijk nog eventjes geslapen tot 10:45, toen werd ik opgehaald voor de huiskamervergadering.

Daarna nog wat gelezen en in de huiskamer gezeten. om 12u boven in het restaurant gegeten. Vind het wel heel moeilijk, omdat het daar zo druk is en ik niet kan ontspannen, maar ik probeer het nog wel even..

Na de lunch heb ik een gesprek gehad met iemand van de verpleging. Ik heb haar een papier gegeven waar op staat waar ik het meeste last van heb, wat dus de psychotische symptomen zijn. Daarna hebben we samen een heel dagprogramma gemaakt voor mij, zodat ik veel meer structuur heb, iets om me op te richten en aan vast te houden. Zo is het duidelijker voor mij.

Voorbeeld dagindeling

Om 13:30 had ik gelukkig wel weer DB (dagbesteding) en ben ik weer aan het kleuren geslagen. Nieuwe mandala gevonden die ik nog niet had gemaakt, dus daar mee aan de slag gegaan.

Om 14:45 weer terug op de afdeling. Even een boek erbij gepakt om te lezen, wat heel erg confronterend bleek te zijn, aangezien het bijna een exacte weerspiegeling is van mijn symptomen. Mooi boek om te lezen en voor mij heel begrijpelijk. Soms ook moeilijk, maar goed om te lezen voor mij denk ik.

En niet te vergeten de dagafsluiting om 16:30. Verteld wat ik vandaag heb gedaan, wat dus niet zo veel was zonder programma en vond het lastig om iets te vinden wat ik wilde doen. Daar helpt mijn programma nu ook wel goed bij denk ik, om die nutteloze uren tussendoor op te vullen.

Zometeen om 17:00 weer boven eten in de kantine. Erg moeilijk dus voor mij, maar ik doe nog een poging. Hopelijk is het niet zo heel druk.. Daarna is het wachten op mijn ouders die rond 18:00 komen. En de rest van de avond ga ik even in de huiskamer koffie drinken en tv kijken sowieso. Misschien nog even wat lezen of schrijven. Zie wel waar ik dan behoefte aan heb. En dan om 22:00 m'n bed in en proberen om zo mijn dag-nacht ritme een beetje te herstellen en op orde te houden ook.

Opname #2

Vandaag om 15:45 ben ik weer opgenomen op de Rielerenk. Als het goed is voor een week, maar ben bang dat dat niet lang genoeg is. Het gaat heel erg slecht. Wel blij dat ik nog redelijk op tijd heb kunnen aangeven dat ik weer opgenomen wilde/moest worden. 

Achteraf gezien had ik denk ik gewoon nooit weg moeten gaan hier, een maand geleden. Ook al ging het toen beter. Ik had niets om verder mee te gaan en op terug te vallen. Kwam gewoon weer in de oude omgeving terecht en daar ging het denk ik mis.

Ik zou ook heel graag hier willen blijven tot er iets geregeld is qua dagbesteding en behandelplan en ambulante hulp. Ik weet dat dat hier te veel gevraagd is helaas, maar dat zou voor mij het beste zijn, de ideale situatie. Als ik weer terug naar huis ga in deze situatie weet ik dat het niet goed komt, ook al maak ik afspraken, ik weet van mijzelf dat het dan niet goed gaat. Daar ben ik heel eerlijk in, hoe klote dat ook is. Ik verlies vaak de controle over mijzelf. Daarom wil ook dat ik gelijk ergens mee verder kan qua therapie als ik hier weg ga. 

Wat we nu even afgesproken hebben, morgen wordt het meer:

- Ik kom sowieso iedere avond bij de verpleging voor een gesprek. Mag ook vaker.

- Ik laat de dingen die ik heb geschreven zien aan de verpleging, zodat ze mij beter begrijpen.

- Ik ga een programma volgen waar ik me aan moet houden voor de dagbesteding. 

Dat hebben we snel even bedacht. Dus morgen het eerste gesprek. Ben benieuwd hoe dat gaat.

Time-out.

Het is nu alweer een tijd geleden dat ik met ontslag ging bij de Rielerenk. 24 april om precies te zijn. Maar het gaat nog steeds niet beter, eerder slechter. En ik baal er zo ontzettend van dat ik niets aan mijn nieuwe behandelaar heb en wéér om iemand anders moet vragen nu. Ik heb daar al veel moeite mee, dus dit staat me helemaal niet aan, maar ik zal wel moeten. Dus morgen ga ik dat gelijk doen, want ik zie mijn behandelaar donderdag pas weer.

Ook zit ik heel erg te twijfelen of ik morgen een time-out aan zal vragen. Dit betekent dat je voor bepaalde tijd, bijv. 5 dagen, naar de Rielerenk gaat en na die 5 dagen ook echt weer naar huis gaat. Ik weet niet of het zal helpen, maar dit schiet ook niet op. Daar is nog verpleging om op terug te vallen die misschien kan helpen met iets. Hier kan dat ook met mijn ouders, maar dat is toch anders en ik wil dat ook niet bij hun neerleggen. Natuurlijk houden ze mij al bijna constant in de gaten, dag en nacht. Volgens mij zijn we alle drie behoorlijk moe zo onderhand.

Dus nog even hard nadenken, maar denk dat ik toch een paar dagen weer terug ga, ik moet toch iets proberen. Misschien gaat het beter als de hogere dosis medicijnen aanslaan en ik eindelijk een betrouwbare behandelaar vind. Maar daar moet ik dus sowieso nog op wachten..

Nieuwe behandelaar.

Ik weet eerlijk gezegd niet eens waar ik moet beginnen. Ben nogal sprakeloos eigenlijk..

Gisteren om 13:00 had ik bij Dimence een gesprek met mijn nieuwe Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik kon het met de vorige niet echt goed vinden, dus ik was blij dat ik nu naar iemand anders toe ging, dan zou ik me weer 'veilig' voelen.

Om 13:00 zat ik daar dus te wachten met mijn moeder, in een te volle wachtkamer, wat ik heel naar vond. Natuurlijk was hij ook nog weer meer dan 5 minuten te laat, waar ik een ontzettende hekel aan heb.

Toen hij er eindelijk aan kwam en mijn naam zei, wist ik al dat het geen succes zou worden. Soms heb je dat gevoel gewoon. En helaas was mijn gevoel 100% terecht. Ik voelde me heel ongemakkelijk al voordat het gesprek echt begon. Had niet het idee dat hij mijn dossier doorgelezen had. Of hij moet het leuk hebben gevonden om mij alles weer te laten vertellen.

Maar goed, we hebben het over de hallucinaties gehad, de wanen en stemmen. Dat ik daar heel erg last van heb en dat ik daar snel hulp bij nodig heb. Mijn moeder heeft ook aangegeven dat ze daar veel moeite mee heeft, dat ze dat eng vindt. Wat ik heel goed snap, ik vind het zelf ook best wel eng soms.

En als antwoord kregen we dat de medicijnen 'die problemen' wel even zouden oplossen. Was verder niets voor nodig. Sorry, wat?! Was het godverdomme maar zo simpel. Hier heb ik toch helemaal niets aan? Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met hem, dan ga ik gelijk aangeven dat ik iemand anders als behandelaar wil. Dit gaat niet werken.

Sinds dat 'gesprek' voel me alleen maar nog meer klote. Voelt wéér alsof ik niet belangrijk genoeg ben, omdat mijn problemen niet erg genoeg zijn.

Ik weet het gewoon niet meer. Volgens mij had ik achteraf toch beter op de Rielerenk kunnen blijven, mja, daar ging het ook niet goed. Er was nog niets duidelijk en nu wel wat meer. En het gaat gewoon echt niet goed. Ik ben moe, zo ontzettend moe. Lichamelijk en geestelijk. Niet alleen door de medicijnen, maar door het constante vechten in mijn hoofd.

Ik moet over veel dingen praten die vroeger zijn gebeurd op school en over de fibromyalgie. Zijn allemaal dingen die ik nooit heb kunnen verwerken, nooit heb geleerd hoe ik er mee om moet gaan. En dat is alleen maar vaster gaan roesten in mij. Het moet nu weer naar boven komen, het moet eruit komen. Maar als ik dat ga doen, ben ik niet veilig thuis. Absoluut niet. Het zal veel te veel heftige emoties losmaken en als ik dan thuis ben en dat allemaal moet doorstaan, dan red ik niet.

Wat een gezeur zullen jullie wel niet denken, stel je niet zo aan, zo erg is het niet, je hebt je ouders nog om je heen.

Ja, dat klopt. En ik ben ontzettend blij dat ik op mijn ouders terug kan vallen, maar dit is gewoon te zwaar, te heftig, te veel. Niet alleen voor mij, maar ook voor hun, als ik het thuis moet verwerken. Dan gaat het absoluut niet goed.

Nieuwe vrienden. :)

WAT EEN SCHATJES ZIJN HET TOCH OOK HÈ :)

 

Nieuwe diagnose.

Nou, vanmorgen om 9:00 moest ik weer bij de Rielerenk zijn voor de uitslag van de Autisme Spectrum testen die ik de afgelopen weken heb gedaan. Wist niet echt wat ik er van moest verwachten, dus ik was behoorlijk zenuwachtig daardoor. Gelukkig waren ze nu voor de verandering wél eens op tijd aanwezig, dus dat was wel prettig.

De arts van de afdeling waar ik verbleef, de arts die de testen bij mij af heeft genomen en mijn moeder waren aanwezig bij het gesprek. Was toch wel fijn dat mijn moeder mee was, want ik merk nu alweer dat ik veel dingen heel slecht of niet heb (kunnen) onthouden.

Uit de testen is gebleken dat ik licht autistisch ben. Maar ja, het autisme spectrum is zo ontzettend breed.. Wat bedoelen ze daar nou precies mee? Er zijn zoveel soorten autisme. Ik vind het nogal lastig om te begrijpen op dit moment.

Nadat ons dit verteld was, heb ik gelijk aangegeven dat ik het veel meer eens was met de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis. Die symptomen heb ik allemaal op 1 na en verklaart heel veel dingen, ook van de eerdere jaren met problemen.
Ze zeiden dat het heel goed van mij was om daar over te beginnen, omdat blijkbaar heel veel mensen, vooral vrouwen, onterecht de diagnose van BPS krijgen. In plaats daarvan heeft men dus vaak eigenlijk last van een vorm van autisme, een ontwikkelingsstoornis. Wat volgens die artsen dus ook bij mij het geval is.

De problemen veroorzaakt door het autisme, veroorzaken weer gedrag dat heel ook heel erg typerend is voor BPS. Vaak zijn de klachten gewoon precies hetzelfde blijkbaar. Ik geloof/snap dat niet helemaal, maar dat zal wel aan mij liggen. Misschien komt dat nog.

Als laatste had ik aangegeven dat ik ook 2 keer een test had gedaan over psychotische klachten, waar ik ontzettend hoog op scoorde. Er werd dan ook gelijk met de verpleging over overlegd toen, maar uiteindelijk hebben ze er helemaal niets meer mee gedaan. Ook niet toen ik meerder keren heb aangegeven dat het erger werd.
Maar goed, als antwoord kreeg ik zo'n beetje dat daar niets meer mee gedaan zou worden en ik kreeg te horen dat dit ook door het autisme zou komen. Nou sorry hoor, maar dat zal echt niet geloven.

Ik heb een lichte vorm van autisme, maar mijn klachten/problemen zijn behoorlijk heftig, al zeg ik het zelf. Dat van die BPS klachten kan ik nog wel een beetje snappen, maar deze heftige psychotische klachten komen echt niet bij het autisme vandaan. Kunnen zo hoog of laag springen, maar dat krijg je er bij mij niet in.
Ze hebben wel mijn dosering Seroquel verhoogd in de hoop dat dat helpt. Dus ik zal weer even een zombie zijn deze week vrees ik, mja, als het helpt..

Donderdag ga ik wel mijn nieuwe therapeut er gelijk op wijzen dat ik wil dat er naar die psychotische klachten wordt gekeken. Het is voor mij gewoon een hel en nog erg gevaarlijk ook op sommige momenten. Sinds ik thuis ben is het allemaal maar erger geworden en mijn moeder staat al op scherp voor het geval er iets ernstigs gebeurt. Dit kan zo niet, voor mij niet en voor mijn omgeving niet. Ik ga heel eerlijk zijn tegen de nieuwe therapeut en gelijk de eerste keer iets heel persoonlijks laten lezen, maar het moet wel.. Voordat het te lang duurt en wél fout gaat.

Klachten / Symptomen.

Iedereen kent het wel denk ik. Je zit een beetje voor je uit te staren of te dagdromen en opeens is het 5 minuten later en heb je geen idee wat er in die minuten is gebeurd. Daar denk je niet bij na, want het is niets raars. Je gaat daarna gewoon weer verder.

Bij mij gaat dit verder dan even 'wegdromen', bij mij blijft het niet bij een paar minuten. Bij mij gebeurt dit niet alleen als ik ergens voor mij uit zit te staren. Bij mij gaat het veel verder.

Ik weet niet zo goed hoe ik het moet beschrijven, maar ik ga toch een poging doen. Dit heb ik laatst al opgeschreven voor mijn ouders, maar ik wil het toch ook hier delen. Sorry als het te verwarrend is. Vraag gerust als je iets niet begrijpt. En voor sommigen misschien ook naar/heftig om te lezen misschien. Het is heel persoonlijk.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Tja.. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Het is erg lastig allemaal voor mij. Om heel eerlijk te zijn weet ik helemaal niet goed wat er gebeurt (met mij) de laatste tijd. Vind het ook heel lastig om op te schrijven wat er dan bij mij gebeurt.

Er is op zich niet zo heel veel veranderd sinds ik naar huis ben gegaan. Ik voel me nog steeds bijna constant slecht, maar ik moest daar gewoon weg. Het was te nutteloos. Maar de hallucinaties (wanen en stemmen) zijn nog erg aanwezig en ik heb ook vaak dat ik dagdelen 'kwijt' ben, wat heel erg vermoeiend is.

Ik zal proberen om het verhaal een beetje in stukken te verdelen, dan is het misschien wat duidelijker om te lezen.

Wanen

Ik zie nog vaak dingen die er helemaal niet zijn of ik zie dingen anders dan ze werkelijk zijn. Bomen, bloemen, dieren, een heel bos, kleuren, verzin het maar. Ik probeer er niet op te letten en niet aan anderen te laten merken wat ik allemaal zie. Jullie zien bijvoorbeeld gewoon een kiwi, terwijl die kiwi er voor mij misschien uit ziet als een sinaasappel. Dingen worden uit hun context getrokken. Dit gebeurt met allerlei voorwerpen. De grootte is anders, de kleur is anders etc.

Ook heb ik veel last van 'schaduwen' om mij heen, waar ik ontzettend paranoïde door ben. Ik zie er ook lichtflitsen bij. Weet niet wat het is en waar voor, maar ze maken mij doodsbang. Wat moeten ze van mij? Of moeten ze iets van iemand anders in mij? Waarom?
Soms weet ik dat dit complete onzin is, maar soms is dit voor mij echt de realiteit. Ergens in mijn hoofd gaat het gewoon fout.

Stemmen

Ook hoor ik bijna constant stemmen. Verschillende stemmen, verschillende verhalen, verschillende reacties. Soms praten ze met elkaar. Maar vaak tegen mij. Meestal zijn ze niet echt aardig. Ze schelden mij uit, zeggen nare dingen en willen mij ook dwingen om nare dingen te doen. Voor mij is het heel moeilijk en ontzettend vermoeiend om dit 24/7 door te moeten maken en ik begin er ook echt meer last van te krijgen, ook om het te verborgen te houden en niet openlijk terug te gaan praten/schreeuwen. Het kost heel veel energie.

Dissociatie

Dit gedeelte is op dit moment weer erg belangrijk voor mij. Zoals ik in het begin van deze post al zei, ben ik vaak hele uren 'kwijt' van dagen. Ik weet dan meestal echt niet wat er in die uren is gebeurd. Ik weet niet wat ik heb gedaan, wat ik heb gezegd, waar ik ben geweest. Maar was het wel 'ik' die die dingen heeft gedaan? Vaak het ik het gevoel achteraf dat er op die momenten iemand anders in mij leeft, om het zo maar even te zeggen. Ik vind soms teksten terug die geschreven zijn, maar niet door mij. Soms staat er ook een andere naam onder de teksten. Hetzelfde met gesprekken. Soms hoor ik later dat mijn taalgebruik raar was of dat ik anders deed. Ik reageer ook vaak pas laat op smsjes en app berichten, omdat 'ikzelf' niet aanwezig ben zeg maar.
Eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik hier nu mee moet en ik vind het ook wel een beetje eng. Het is echt doodvermoeiend om dit steeds weer door te maken en dan weer terug te moeten zoeken naar wat 'ik' of wie dan ook heeft beleefd. Als ik vaak dingen niet meer weet die jullie mij vertellen, komt het waarschijnlijk hierdoor. Donderdag wil ik het hier ook over hebben met de nieuwe sociaal psychiatrisch verpleegkundige die ik dan zie, want het maakt alles heel moeilijk voor mij en misschien ook wel voor anderen.
Het is voor mij in ieder geval vaak net alsof er meerdere personen oid in mij leven en ik weet echt niet wat ik daar nu mee moet doen. Weet ook niet of ik het duidelijk opgeschreven heb, maar hoop het wel.

Verder voel ik me nogal leeg, emotioneel ben ik vlak en ook mijn gevoelens zijn vlak. Of juist het andere uiterste. Heb ook veel concentratieverlies, ben bijna constant heel erg moe en het kost me veel moeite om niet de hele dag stil voor me uit te zitten staren. Het lijkt van de buitenkant misschien niet zo, maar ik heb het heel moeilijk met o.a. al deze dingen en probeer maar constant bezig te blijven. Waardoor ik weer te veel ga doen. Er is geen middenweg op dit moment. De grenzen zijn vervaagd. Alles lijkt wel een beetje vervaagd. De werkelijkheid, de realiteit zijn voor mij vaak ver te zoeken, ook al is dat niet altijd duidelijk. De echte wereld is vaak een wazige vlek voor mij. Het meeste speelt zich af in mijn hoofd. Er is in al die jaren zo veel gebeurd wat ik niet heb kunnen verwerken, waar ik niets tegen heb kunnen doen, keer op keer. De wereld is voor mij al jaren een soort hel waar ik uit probeer te ontsnappen. Er ik denk dat mijn geest/hersenen uiteindelijk muren zijn gaan opzetten zodat ik de realiteit buiten sluit. Denk eigenlijk dat misschien hieruit ook wel de dissociaties komen en de andere 'ik', de andere personen in mij. Het wegvluchten van alles wat er is gebeurd. Omdat de werkelijkheid, de echtheid van alles, te veel is. Er zijn zoveel dingen die diep weggedrukt zitten en wanneer zoiets een beetje omhoog komt, is het alsof ik uitgeschakeld word en iemand anders in mij er mee omgaat. Alsof ik meerdere personen heb om mij door alle tijden heen te kunnen slepen, wanneer ik dat zelf niet kan blijkbaar. Weet niet of dat kan, maar goed..

Qua fibromyalgie gaat het heel erg wisselend, al merk ik wel dat ik snel pijn in mijn benen en heupen heb. Ben ook erg snel moe. Wil toch binnenkort even een korte trainingsloop gaan doen, kijken of dat wil. En dan afwisselen met fietsen en wandelen.


Nou.. dit is wel even genoeg voorlopig, heel erg confronterend, eng en vermoeiend voor mij om dit te erkennen en op te schrijven. Zoals ik al zei heb ik er erg veel moeite mee en ik hoop dat jullie ook begrijpen dat ik misschien niet veel contact zoek op dit moment.

Ontslag van de Rielerenk.

Afgelopen woensdag had ik bij de arts van de afdeling aangegeven dat ik eigenlijk wel naar huis toe zou willen. Het voelde alsof ik daar helemaal niets nuttigs meer deed, dat programma wat ik moest volgen had totaal geen nut meer voor mij, ik ergerde me er alleen maar steeds meer aan. Een beetje kleuren, schilderen, zingen en wandelen. Tja, dat kan ik thuis ook allemaal wel, maar dan ook wanneer ik er zin in heb en het nut voor mij heeft om te doen. Om 9:00 heb ik toch helemaal geen zin om te zitten kleuren hoor, wat een onzin zeg.

Nou, de arts was het wel met mij eens dat ik naar huis zou kunnen en zij ging ook gelijk overleggen met de verpleging van de afdeling. Daarna heeft zo nog gebeld voor de ambulante hulp en dat was ook allemaal goed. En toen mocht ik dus opeens gelijk die avond nog naar huis toe, wat wel heel snel was opeens.

's Middags gauw al mijn spullen proberen in te pakken, aangezien ik ontzettend veel daar had staan. Het paste ook allemaal niet in de tassen en we moesten meerdere keren naar de auto lopen om alles mee te krijgen. In twee auto's zelfs. Daarna de sleutel ingeleverd en naar huis toe gefietst.

's Avonds vroeg naar bed te gegaan, was helemaal uitgeput. Wel heerlijk om weer eens in mijn eigen bed te kunnen slapen naar al die weken, super! Meneer Kat lag gezellig bij mij op bed en de ratten waren druk bezig in de kooi. Zelfs hun lawaai heb ik gemist eigenlijk. Ik sliep dan ook heel snel, maar natuurlijk kwamen de katten om 5:00 gelijk weer mij wakker maken haha. Daarna nog even tot 9:00 in bed gelegen.

Donderdag een drukke dag gehad. Eerst naar de stad geweest, toen weer even naar de Rielerenk voor individuele VERS training. Nog even wat mensen gesproken voor ik weer naar huis ging. 's Avonds ben ik nog een eind wezen fietsen, waar het heerlijk weer voor was. Erg van genoten. Eenmaal thuis was ik wel compleet uitgeput en ik sliep ook weer vroeg.

Vrijdag de hele dag op de bank gehangen, moest echt even bijkomen. Na het avondeten nog naar de Boxbergerweg geweest en even langs de Action. Zaterdag de hele dag aan de IJssel gewandeld en gezeten, zondag weer thuis gebleven en gelezen. Maandag wat geschilderd, gelezen en tv gekeken.

Vandaag naar de stad geweest, maar de kleedjes markt was niet echt boeiend dit jaar. Ontzettend weinig leuke dingen en we hebben dan ook bijna niets gekocht, alleen een nieuw spel Rummikub voor €1. Nog wat gedronken in de stad en rond 9:45 weer naar huis gegaan, want het was toch nog wel erg koud.

Eigenlijk zou ik ook nog met wat vrienden van de Rielerenk de stad in gaan, maar ze hadden niet gezegd hoe laat en waar ze precies zouden zijn. Ik kreeg ook geen antwoord, dus uiteindelijk ben ik toch maar naar huis gegaan. Een uur later kwamen er toch nog twee vrienden naar mijn huis toe. Hebben we een hele tijd aan het water gezeten in de zon. 's Avonds kwam er nog een vriendin bij en zijn we met zijn vieren de stad in geweest, was nog er gezellig. :)