Nieuwe behandelaar.

Ik weet eerlijk gezegd niet eens waar ik moet beginnen. Ben nogal sprakeloos eigenlijk..

Gisteren om 13:00 had ik bij Dimence een gesprek met mijn nieuwe Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik kon het met de vorige niet echt goed vinden, dus ik was blij dat ik nu naar iemand anders toe ging, dan zou ik me weer 'veilig' voelen.

Om 13:00 zat ik daar dus te wachten met mijn moeder, in een te volle wachtkamer, wat ik heel naar vond. Natuurlijk was hij ook nog weer meer dan 5 minuten te laat, waar ik een ontzettende hekel aan heb.

Toen hij er eindelijk aan kwam en mijn naam zei, wist ik al dat het geen succes zou worden. Soms heb je dat gevoel gewoon. En helaas was mijn gevoel 100% terecht. Ik voelde me heel ongemakkelijk al voordat het gesprek echt begon. Had niet het idee dat hij mijn dossier doorgelezen had. Of hij moet het leuk hebben gevonden om mij alles weer te laten vertellen.

Maar goed, we hebben het over de hallucinaties gehad, de wanen en stemmen. Dat ik daar heel erg last van heb en dat ik daar snel hulp bij nodig heb. Mijn moeder heeft ook aangegeven dat ze daar veel moeite mee heeft, dat ze dat eng vindt. Wat ik heel goed snap, ik vind het zelf ook best wel eng soms.

En als antwoord kregen we dat de medicijnen 'die problemen' wel even zouden oplossen. Was verder niets voor nodig. Sorry, wat?! Was het godverdomme maar zo simpel. Hier heb ik toch helemaal niets aan? Volgende week donderdag heb ik weer een afspraak met hem, dan ga ik gelijk aangeven dat ik iemand anders als behandelaar wil. Dit gaat niet werken.

Sinds dat 'gesprek' voel me alleen maar nog meer klote. Voelt wéér alsof ik niet belangrijk genoeg ben, omdat mijn problemen niet erg genoeg zijn.

Ik weet het gewoon niet meer. Volgens mij had ik achteraf toch beter op de Rielerenk kunnen blijven, mja, daar ging het ook niet goed. Er was nog niets duidelijk en nu wel wat meer. En het gaat gewoon echt niet goed. Ik ben moe, zo ontzettend moe. Lichamelijk en geestelijk. Niet alleen door de medicijnen, maar door het constante vechten in mijn hoofd.

Ik moet over veel dingen praten die vroeger zijn gebeurd op school en over de fibromyalgie. Zijn allemaal dingen die ik nooit heb kunnen verwerken, nooit heb geleerd hoe ik er mee om moet gaan. En dat is alleen maar vaster gaan roesten in mij. Het moet nu weer naar boven komen, het moet eruit komen. Maar als ik dat ga doen, ben ik niet veilig thuis. Absoluut niet. Het zal veel te veel heftige emoties losmaken en als ik dan thuis ben en dat allemaal moet doorstaan, dan red ik niet.

Wat een gezeur zullen jullie wel niet denken, stel je niet zo aan, zo erg is het niet, je hebt je ouders nog om je heen.

Ja, dat klopt. En ik ben ontzettend blij dat ik op mijn ouders terug kan vallen, maar dit is gewoon te zwaar, te heftig, te veel. Niet alleen voor mij, maar ook voor hun, als ik het thuis moet verwerken. Dan gaat het absoluut niet goed.