Om eerlijk te zijn heb ik deze post al eventjes klaar. Ik heb ontzettend zitten twijfelen of ik dit wel zou moeten delen met iedereen. Want het is geen vrolijk, luchtig verhaaltje. Het is de keiharde waarheid voor mij. En weetje? Als je niet wil weten hoe het allemaal zit, helemaal prima, dan lees je het niet. Even goede vrienden. Snap best wel dat dit voor sommige mensen te vervelend, naar of moeilijk is om te lezen. Dus stop dan hier.
Voor de degenen die het wel willen lezen, ga naar de volgende alinea.
Mijn gedachten
- Wie ben ik, wie ben ik écht?
- Waarom ben ik wie ik ben?
- Waarom ben ik hier, wat is mijn doel? Welke richting moet ik op?
- Waarom slaap ik zo weinig?
- Waarom wordt er hier op de afdeling nou zo weinig naar mij geluisterd? Wat doe ik fout? Waarom nemen
ze mij vaak niet serieus?
- Waarom ben ik nog steeds zo bang om aan te geven dat het niet goed gaat, zowel hier aan de verpleging, als aan mijn ouders thuis?
De stemmen
- Waarom ben je zo dik, eet dat toch niet. Nee, dag mag je NIET eten, leg weg!
- Praat eens niet over je pijn, dat interesseert toch niemand, maak je alleen maar vijanden mee.
- Sta eens op van je luie reet en doe iets actiefs, geen wonder dat zo dik bent, je bent walgelijk.
- Je kunt ook nooit eens iets goed doen, waardeloos geval.
- Je verdient alle pijn, je verdient het om jezelf pijn te doen, het is je straf.
Overige gedachten etc.
- Wat moet ik nog doen? (schoonmaken, opruimen, afwassen, boodschappen)
- Heb ik wel al mijn medicijnen op tijd ingenomen?
- Ben ik niet vergeten om iemand te bellen of smsen en ben ik geen afspraken vergeten?
- Heb ik wel genoeg schoon ondergoed/sokken/kleding hier op de afdeling?
Het is zo ontzettend vermoeiend. Het is net of je constant een gesprek met iemand aan het voeren bent, elke minuut dat je wakker bent. En slapen doe ik helaas niet veel. Er gebeurt zo ontzettend veel, maar aan iemand uitleggen wat er precies allemaal gebeurt en aan de hand is, lukt me nog steeds erg slecht. Ik weet niet waarom. Misschien is het nog te verwarrend. Ik heb er ook lang over gedaan om dit te schrijven, het grootste gedeelte van de tijd ben ik echt niet 'helder' genoeg om fatsoenlijk te schrijven. Ik vergeet veel woorden of schrijf woorden verkeerd. Irritant, maar helaas, nu niets aan te doen.
Medicatie is ook veranderd. De Seroquel ben ik nu helemaal vanaf, gelukkig. Nu zit ik op 4mg Risperdal, maar ik heb nog niet echt het idee dat het nu ook helpt. Het gaat in ieder geval nog niet beter dan toen ik hier kwam. Ook moet nodig over slaapmedicatie praten met de psychiater. Zoals ik al zei slaap ik erg slecht, al sinds ik opgenomen ben en ze mijn sleepmedicatie zonder reden gestopt hebben. Het maakt alles nog weer net even moeilijker.
Met de verpleging kan ik helaas nog steeds niet zo goed overweg. Met sommigen al wel beter, met anderen nog helemaal niet. Elke keer weer krijg ik het idee dat ze niet naar mij luisteren, door bijna alles wat ik aangeef, naast hun neer te leggen. Ik heb dit zelfs bij de psychiater aangegeven en volgens haar komt het omdat deze verpleging anders geschoold is dan de oude. Oké, dan kan best, maar dat is hier toch echt geen reden voor? Wat een onzin zeg. Al werk je in het bos, daarom kun je nog wél naar mensen luisteren.
Ik heb echt het gevoel dat zij voor een deel mijn behandeling erg in de weg staan en daarmee ook mijn herstel, voor zover dat, op dit moment hier, mogelijk is. Ik voel me nu steeds slechter eerlijk gezegd en wat heeft dat nou in hemelsnaam voor zin? Hoe langer ik hier zit, hoe meer ik er last van heb. Ik verwacht echt geen wonder en dat ze mij hier even genezen, dat kan gewoon niet. Maar op deze manier kan ik hier ook niet alles uithalen en krijgen de behandelaren ook geen goed beeld van mij tijdens deze observatieperiode. Ergens ben ik dan ook heel erg bang dat ze weer met een onzin verhaal komen wanneer ik de 6 weken erop heb zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten